De nacht en de dag.
Normaal gesproken ben ik 's nachts best veel wakker. De dag en de nacht zijn beide zo'n beetje gelijk aan elkaar. Overdag kan ik makkelijk in mijn stoel in slaap vallen en 's nachts hang ik rustig een uurtje (of langer) voor de televisie.
Maar nu in deze bizarre tijd slaap ik bijna de hele nacht. Want in de nacht kan ik vluchten. Vluchten ver weg van alle onheil die de dag bij zich draagt. In de nacht ben ik bij familie en vrienden. Zijn alle pretparken open, kan ik gaan en staan waar ik maar wil. De nacht is mijn vluchtweg, mijn vriend die me beschermt.
De nacht die normaal gesproken de vragen des Levens meebrengt, zich afvraagt wat de Dood inhoudt en wat er achter is. De nacht die nu als een warme deken, vol gemoedelijkheid om me heen geslagen wordt troost en bescherming biedt.
De dag niet, die brengt nu alleen maar zorgen en angst. Nieuws dondert als een lawine van herhalingen, nieuwe feiten en fake nieuws over me heen. Eenzaamheid heerst overdag en angst, heel veel angst. Angst voor anderen, angst voor mezelf en angst voor de wereld. En de dag blijft maar vragen "Komt dit ooit weer goed? En is dit het enige of volgt er meer? Hoe zeker of onzeker is de dag van morgen?" Traag kruipt de dag, seconden die minuten lijken.
Stel dat dit of stel dat dat. Kan ik mijn kasteel wel verdedigen of is het echt zo gammel? Piekeren en toch weer afleiding zoeken volgen elkaar op.
En dan komt de nacht, die heerlijke nacht. De nacht die omvliegt, maar waarin alles kan en mag, zonder de zorgen voor morgen.
Net als vroeger, toen het ook een nare tijd was. De dag bracht alleen maar onderzoeken, vreemde mensen bij mijn bed. Enge apparaten, plakkers hier, slangetjes daar. Nog een foto hier, een onderzoek daar. En in de nacht vluchtte ik. Ver weg van die witte, vies ruikende kamers. Weg van die enge mensen die van alles van me wilden, wat ik beslist niet wou.
Alleen het jammere aan de nacht is, is dat ik vaak zo rauw weer in de dag val. Het keiharde besef dat ik niet echt vluchten kan en de dag er nog altijd is met al zijn angsten.
Wees lief voor elkaar...
Zorg voor elkaar...
En wie weet op een dag.....
Volgende keer meer.
Maar nu in deze bizarre tijd slaap ik bijna de hele nacht. Want in de nacht kan ik vluchten. Vluchten ver weg van alle onheil die de dag bij zich draagt. In de nacht ben ik bij familie en vrienden. Zijn alle pretparken open, kan ik gaan en staan waar ik maar wil. De nacht is mijn vluchtweg, mijn vriend die me beschermt.
De nacht die normaal gesproken de vragen des Levens meebrengt, zich afvraagt wat de Dood inhoudt en wat er achter is. De nacht die nu als een warme deken, vol gemoedelijkheid om me heen geslagen wordt troost en bescherming biedt.
De dag niet, die brengt nu alleen maar zorgen en angst. Nieuws dondert als een lawine van herhalingen, nieuwe feiten en fake nieuws over me heen. Eenzaamheid heerst overdag en angst, heel veel angst. Angst voor anderen, angst voor mezelf en angst voor de wereld. En de dag blijft maar vragen "Komt dit ooit weer goed? En is dit het enige of volgt er meer? Hoe zeker of onzeker is de dag van morgen?" Traag kruipt de dag, seconden die minuten lijken.
Stel dat dit of stel dat dat. Kan ik mijn kasteel wel verdedigen of is het echt zo gammel? Piekeren en toch weer afleiding zoeken volgen elkaar op.
En dan komt de nacht, die heerlijke nacht. De nacht die omvliegt, maar waarin alles kan en mag, zonder de zorgen voor morgen.
Net als vroeger, toen het ook een nare tijd was. De dag bracht alleen maar onderzoeken, vreemde mensen bij mijn bed. Enge apparaten, plakkers hier, slangetjes daar. Nog een foto hier, een onderzoek daar. En in de nacht vluchtte ik. Ver weg van die witte, vies ruikende kamers. Weg van die enge mensen die van alles van me wilden, wat ik beslist niet wou.
Alleen het jammere aan de nacht is, is dat ik vaak zo rauw weer in de dag val. Het keiharde besef dat ik niet echt vluchten kan en de dag er nog altijd is met al zijn angsten.
Wees lief voor elkaar...
Zorg voor elkaar...
En wie weet op een dag.....
Volgende keer meer.
Reacties
Een reactie posten