Wat jullie niet zien, maar wat er wel is.
Wat jullie niet zien, maar wat er wel is. Rare titel voor een blog zou je misschien denken. Maar vandaag ga ik het hebben over mezelf. Over een deel van mij die ik, vaak bewust, soms onbewust, veel te weinig aan jullie laat zien. Dat komt ook denk ik omdat ik niet zielig gevonden wil worden.
Jullie kennen me als een vrolijke gozer (oudere jongere), die iedereen helpt als het nodig is. Die graag de draak met alles en iedereen steekt, inclusief zichzelf. Iemand waar vaak over gedacht wordt dat het allemaal wel mee valt, wat hij mankeert. De meesten zien mijn bult als mijn handicap en vergeten of weten vaak niet dat de bult een oorzaak van iets heel anders is. Ik ben geboren met een zeer gecompliceerde hartafwijking. Sommigen weten dat omdat ze trouw mijn blogs lezen, maar me echt als een hartpatiënt gedragen doe ik niet. Ik zeg vaak dat ik liever lui dan moe ben. Maar als ik thuis zit dan voel ik echt wel dat ik erg moe ben en alles behalve lui ben. De begeleiding vergeet ook vaak dat ik hartpatiënt ben, omdat ik zelfs tegen hen, niet altijd laat zien hoe ik me werkelijk voel. Totdat er iets gebeurt en ik mijn moeheid niet verbergen kan, dan rennen ze meteen voor me en willen ze helpen meedenken om iets te verzinnen zodat iemand anders die dingen uit mijn handen kan overnemen.
Maar ik ben stronteigenwijs, doe wat ik wil, luister heel vaak niet naar mijn lichaam en zit daardoor vaak op de blaren. Nou ja, lig ik oververmoeid in bed of mijn buik reageert zich af op alle spieren in en om mijn bult. Daarbij ben ik ook nog eens ongelofelijk tegenstrijdig. Ik zeg "Ja", maar denk en/of doe "Nee". Of andersom. Ik wil ook een heleboel, maar als je diep in mijn hart kijkt, wil ik eigenlijk zo min mogelijk. En wat ik wil, wil ik liever al voorgekauwd en wel op een platina dienblad aangedragen krijgen. Ik ben ook geen ondernemer, ik geef liever de bevelen en kijk liever hoe anderen (voor mij) werken. Als ik het zo even nalees dan vind ik mezelf best wel een vermoeiend persoon. Misschien ben ik wel moe van mezelf en wil ik dat niet erkennen.
Als het mooi weer is, wordt er blij aan mij gevraagd wat ik ga doen. Men verwacht dan dat ik lekker naar buiten ga, lekker van de zon geniet. Ik vind het zalig dat de zon schijnt, maar laat mij maar lekker binnen achter de computer zitten. Dat vind ik prettiger dan buiten in de zon zitten. Heb het vroeger heel vaak gedaan, al zat er toen ook een seksuele reden achter, maar nu als mijn tegenwoordige ik vind ik er niks meer aan. Of er wordt blij gevraagd hoe mijn dag er zoal uitziet. Nou eerlijk en kort gezegd, meestal het zelfde. Rond zeven uur/half acht de wekker, moeders bellen dat ze uit bed moet voor de Thuiszorg. Op maandag, dinsdag en woensdag, brunchen in de Rozer, de rest van de week ontbijt ik gewoon thuis. Heb ik zin om die hele winkel door te crossen, dan ga ik 's middags naar de Hoogvliet en anders bestel ik de boodschappen op de computer. Haal ik ze alleen even op. De rest van de middag hang ik achter de computer. Soms kook ik voor mezelf en anders gooi ik een kant-en-klaar maaltijd in de magnetron. Eten voor de televisie, meestal Nickelodeon, afwassen (ik heb een schijthekel om die afwas later af te wassen, dan heb ik er helemaal geen zin meer in) En is er 's avonds iets op tv dan kijk ik dat en anders hang ik tot een uur of elf achter de computer. Vanaf elf uur is het vaak vreten en zuipen, dan snaai en pik ik wat af. Gaat de vochtlijst elke keer weer de mist in, Tot een uur "Kees en Co" kijken en dan naar bed om na een paar uurtjes alweer door het huis te zwerven opzoek naar iets lekkers. O, ja, vergeet ik helemaal de was op zaterdag en/of zondag. Ik hang alles netjes op wat niet in de droger mag en gelukkig vouwt de begeleiding meestal (als alles weer droog is) alles voor me weg of we doen het samen.
Soms vind ik het net het leven van een bejaarde, maar het is echt mijn eigen leventje. En dan denk ik soms, "Moet en wil ik zo nou tachtig worden?" Dan vind ik het opeens allemaal gescheten en denk ik "Als ik morgen niet meer wakker word, is dat ook prima." Maar de volgende dag denk ik er meestal heel anders over. Want het voelt veilig en vertrouwd. Het is zoals het is en eigenlijk is het wel goed.
Voor mijn gevoel staat er nou nog steeds niet echt wat ik jullie wilde laten zien, over hoe ik denk en waarom ik soms zo reageer, zoals ik reageer. Maar er staat best al heel veel persoonlijke zaken over mij, dat ik het hier denk ik, maar bij laat.
Doen we de rest wel weer een volgende keer of zo.
Dus, dikke doei en laterssss!!!!!!
Jullie kennen me als een vrolijke gozer (oudere jongere), die iedereen helpt als het nodig is. Die graag de draak met alles en iedereen steekt, inclusief zichzelf. Iemand waar vaak over gedacht wordt dat het allemaal wel mee valt, wat hij mankeert. De meesten zien mijn bult als mijn handicap en vergeten of weten vaak niet dat de bult een oorzaak van iets heel anders is. Ik ben geboren met een zeer gecompliceerde hartafwijking. Sommigen weten dat omdat ze trouw mijn blogs lezen, maar me echt als een hartpatiënt gedragen doe ik niet. Ik zeg vaak dat ik liever lui dan moe ben. Maar als ik thuis zit dan voel ik echt wel dat ik erg moe ben en alles behalve lui ben. De begeleiding vergeet ook vaak dat ik hartpatiënt ben, omdat ik zelfs tegen hen, niet altijd laat zien hoe ik me werkelijk voel. Totdat er iets gebeurt en ik mijn moeheid niet verbergen kan, dan rennen ze meteen voor me en willen ze helpen meedenken om iets te verzinnen zodat iemand anders die dingen uit mijn handen kan overnemen.
Maar ik ben stronteigenwijs, doe wat ik wil, luister heel vaak niet naar mijn lichaam en zit daardoor vaak op de blaren. Nou ja, lig ik oververmoeid in bed of mijn buik reageert zich af op alle spieren in en om mijn bult. Daarbij ben ik ook nog eens ongelofelijk tegenstrijdig. Ik zeg "Ja", maar denk en/of doe "Nee". Of andersom. Ik wil ook een heleboel, maar als je diep in mijn hart kijkt, wil ik eigenlijk zo min mogelijk. En wat ik wil, wil ik liever al voorgekauwd en wel op een platina dienblad aangedragen krijgen. Ik ben ook geen ondernemer, ik geef liever de bevelen en kijk liever hoe anderen (voor mij) werken. Als ik het zo even nalees dan vind ik mezelf best wel een vermoeiend persoon. Misschien ben ik wel moe van mezelf en wil ik dat niet erkennen.
Als het mooi weer is, wordt er blij aan mij gevraagd wat ik ga doen. Men verwacht dan dat ik lekker naar buiten ga, lekker van de zon geniet. Ik vind het zalig dat de zon schijnt, maar laat mij maar lekker binnen achter de computer zitten. Dat vind ik prettiger dan buiten in de zon zitten. Heb het vroeger heel vaak gedaan, al zat er toen ook een seksuele reden achter, maar nu als mijn tegenwoordige ik vind ik er niks meer aan. Of er wordt blij gevraagd hoe mijn dag er zoal uitziet. Nou eerlijk en kort gezegd, meestal het zelfde. Rond zeven uur/half acht de wekker, moeders bellen dat ze uit bed moet voor de Thuiszorg. Op maandag, dinsdag en woensdag, brunchen in de Rozer, de rest van de week ontbijt ik gewoon thuis. Heb ik zin om die hele winkel door te crossen, dan ga ik 's middags naar de Hoogvliet en anders bestel ik de boodschappen op de computer. Haal ik ze alleen even op. De rest van de middag hang ik achter de computer. Soms kook ik voor mezelf en anders gooi ik een kant-en-klaar maaltijd in de magnetron. Eten voor de televisie, meestal Nickelodeon, afwassen (ik heb een schijthekel om die afwas later af te wassen, dan heb ik er helemaal geen zin meer in) En is er 's avonds iets op tv dan kijk ik dat en anders hang ik tot een uur of elf achter de computer. Vanaf elf uur is het vaak vreten en zuipen, dan snaai en pik ik wat af. Gaat de vochtlijst elke keer weer de mist in, Tot een uur "Kees en Co" kijken en dan naar bed om na een paar uurtjes alweer door het huis te zwerven opzoek naar iets lekkers. O, ja, vergeet ik helemaal de was op zaterdag en/of zondag. Ik hang alles netjes op wat niet in de droger mag en gelukkig vouwt de begeleiding meestal (als alles weer droog is) alles voor me weg of we doen het samen.
Soms vind ik het net het leven van een bejaarde, maar het is echt mijn eigen leventje. En dan denk ik soms, "Moet en wil ik zo nou tachtig worden?" Dan vind ik het opeens allemaal gescheten en denk ik "Als ik morgen niet meer wakker word, is dat ook prima." Maar de volgende dag denk ik er meestal heel anders over. Want het voelt veilig en vertrouwd. Het is zoals het is en eigenlijk is het wel goed.
Voor mijn gevoel staat er nou nog steeds niet echt wat ik jullie wilde laten zien, over hoe ik denk en waarom ik soms zo reageer, zoals ik reageer. Maar er staat best al heel veel persoonlijke zaken over mij, dat ik het hier denk ik, maar bij laat.
Doen we de rest wel weer een volgende keer of zo.
Dus, dikke doei en laterssss!!!!!!
Reacties
Een reactie posten