Autorijden
Ik had altijd heel graag auto willen rijden. Mijn rijbewijs halen op mijn achttiende en dan geen auto kopen maar een personenbusje. Maar het liefst had ik dan zo'n stads-/streekbus gehad.
Maar helaas, de cardioloog vond het alles behalve een goed idee om mij de weg op te sturen in een auto, dus die heeft het van het begin af aan tegengehouden. Rijlessen nemen en later examen doen had dus bijvoorbaat al geen nut, omdat hij nooit zijn handtekening zou zetten dat ik de weg op zou mogen. Ik weet niet of dat nog zo is, maar zo ging dat vroeger bij het CBR.
Toen ik via de Welzorg mijn Canta kreeg, zo'n vijfenveertig kilometer wagentje, had ik voor mijn gevoel eindelijk een auto. Helaas was mijn Canta zo'n mindere onder de betere Canta's. Zodra ik alleen of met iemand in de wagen zat, besloeg de voorruit, of het nou winter of zomer was. De ruitenwisser had beter aan de binnenkant kunnen zitten, want we zaten constant de voorruit schoon te vegen. En in mijn hoofd was dat wagentje dan wel een echte auto, in het drukke verkeer in Den Haag was het toch echt een mini wagentje wat voortdurend in de wegreed voor de gewone echte auto's. Op het fietspad reed ik veiliger dan op de weg.
Tegenwoordig is het heel gewoon dat jongeren in soort gelijke vijfenveertig kilometer wagentjes rijden. Toen ik hem had nog niet. En ik ben dan ook heel wat keer aangehouden om aan te tonen dat ik de wagen echt niet van een oud vrouwtje of mannetje gepikt had. Ik heb ooit ook op een paaltje gezeten, omdat de doorgang toch smaller was dan ik ingeschat had. Zowat het hele wagentje total loss, hele voorwiel as verbogen, paaltje scheef, wat een ellende. En hebben we tegenwoordig allemaal een mobieltje, maar toentertijd natuurlijk niet. Gelukkig was een meneer die het had zien gebeuren bereid om, samen met mij, bij hem thuis mijn ouders te bellen. Mijn vader is toen met zijn auto naar mij gereden, aangifte gedaan bij de politie dat ik dus op dat paaltje had gezeten. (als je dat niet deed en iemand zou je aangeven kreeg je nog een boete ook) Mijn moeder had thuis ondertussen de Welzorg gebeld en die hebben de Canta weggesleept.
Het was echt een drama met die Canta. Toen ik hem heel gevaarlijk voor een tram plantte, omdat er een ambulance achter me zat, hebben we hem maar weggedaan. Ik voelde me er te onzeker in en was eigenlijk een gevaar op de weg.
Maar dat auto willen rijden zit toch nog altijd in me. Vooral mijn dromen gaan vaak over autorijden. Soms rijd ik, maar vaker rijdt een ander. Vannacht was het weer bal, ik was samen met een groep jongens (waarvan ik er eigenlijk geen eentje ken) en we kwamen op het idee om onze receptionist van het Zeehos te gaan leren autorijden. Nou onze receptionist vond dat een leuk idee en liep met ons mee naar de lesauto. Hij had alles snel onder de knie en reed zelfverzekerd rond. Tot er schijnbaar iets in mij wakker werd wat vertelde dat de receptionist eigenlijk in een rolstoel zit. Ja, toen ging het dus helemaal fout. Die arme jongen kon opeens niet meer remmen, dus moesten de ander jongens ingrijpen. We vonden het wel sneu dat de receptionist nu niet kon rijden en zijn toen naar een kerstmarkt gegaan om onderdelen te kopen, waarmee we de gewone auto, handbesturing konden geven. Nu ik wakker ben, vind ik het maar een raar idee om zulke dingen te zoeken op een kerstmarkt, daarvoor hadden we beter naar de ANWB of iets dergelijks kunnen gaan. Maar goed, het was ons toch gelukt en de receptionist is onze vaste chauffeur geworden.
Ik weet nog dat ik eens in een droom met de winkeljuf , van het winkeltje hier, met een auto hebben rond gecrost. En dat we uiteindelijk in de etalage van de V&D beland zijn.
Tsja, dat autorijden zal altijd een droom blijven. Want of het nou een stadsbus is, een monorail of hier op het terrein de Minitini, ik zal toch, hoe dan ook een rijbewijs moeten hebben.
Wat een klootzak eigenlijk hé, die cardioloog van mij. Dat hij in zijn eentje al mijn dromen om zeep kon helpen. Al weet ik ergens in mijn achterhoofd, dat hij een hoop mensen heel wat bespaard heeft.
Volgende keer weer meer................... Laters!!
Maar helaas, de cardioloog vond het alles behalve een goed idee om mij de weg op te sturen in een auto, dus die heeft het van het begin af aan tegengehouden. Rijlessen nemen en later examen doen had dus bijvoorbaat al geen nut, omdat hij nooit zijn handtekening zou zetten dat ik de weg op zou mogen. Ik weet niet of dat nog zo is, maar zo ging dat vroeger bij het CBR.
Toen ik via de Welzorg mijn Canta kreeg, zo'n vijfenveertig kilometer wagentje, had ik voor mijn gevoel eindelijk een auto. Helaas was mijn Canta zo'n mindere onder de betere Canta's. Zodra ik alleen of met iemand in de wagen zat, besloeg de voorruit, of het nou winter of zomer was. De ruitenwisser had beter aan de binnenkant kunnen zitten, want we zaten constant de voorruit schoon te vegen. En in mijn hoofd was dat wagentje dan wel een echte auto, in het drukke verkeer in Den Haag was het toch echt een mini wagentje wat voortdurend in de wegreed voor de gewone echte auto's. Op het fietspad reed ik veiliger dan op de weg.
Tegenwoordig is het heel gewoon dat jongeren in soort gelijke vijfenveertig kilometer wagentjes rijden. Toen ik hem had nog niet. En ik ben dan ook heel wat keer aangehouden om aan te tonen dat ik de wagen echt niet van een oud vrouwtje of mannetje gepikt had. Ik heb ooit ook op een paaltje gezeten, omdat de doorgang toch smaller was dan ik ingeschat had. Zowat het hele wagentje total loss, hele voorwiel as verbogen, paaltje scheef, wat een ellende. En hebben we tegenwoordig allemaal een mobieltje, maar toentertijd natuurlijk niet. Gelukkig was een meneer die het had zien gebeuren bereid om, samen met mij, bij hem thuis mijn ouders te bellen. Mijn vader is toen met zijn auto naar mij gereden, aangifte gedaan bij de politie dat ik dus op dat paaltje had gezeten. (als je dat niet deed en iemand zou je aangeven kreeg je nog een boete ook) Mijn moeder had thuis ondertussen de Welzorg gebeld en die hebben de Canta weggesleept.
Het was echt een drama met die Canta. Toen ik hem heel gevaarlijk voor een tram plantte, omdat er een ambulance achter me zat, hebben we hem maar weggedaan. Ik voelde me er te onzeker in en was eigenlijk een gevaar op de weg.
Maar dat auto willen rijden zit toch nog altijd in me. Vooral mijn dromen gaan vaak over autorijden. Soms rijd ik, maar vaker rijdt een ander. Vannacht was het weer bal, ik was samen met een groep jongens (waarvan ik er eigenlijk geen eentje ken) en we kwamen op het idee om onze receptionist van het Zeehos te gaan leren autorijden. Nou onze receptionist vond dat een leuk idee en liep met ons mee naar de lesauto. Hij had alles snel onder de knie en reed zelfverzekerd rond. Tot er schijnbaar iets in mij wakker werd wat vertelde dat de receptionist eigenlijk in een rolstoel zit. Ja, toen ging het dus helemaal fout. Die arme jongen kon opeens niet meer remmen, dus moesten de ander jongens ingrijpen. We vonden het wel sneu dat de receptionist nu niet kon rijden en zijn toen naar een kerstmarkt gegaan om onderdelen te kopen, waarmee we de gewone auto, handbesturing konden geven. Nu ik wakker ben, vind ik het maar een raar idee om zulke dingen te zoeken op een kerstmarkt, daarvoor hadden we beter naar de ANWB of iets dergelijks kunnen gaan. Maar goed, het was ons toch gelukt en de receptionist is onze vaste chauffeur geworden.
Ik weet nog dat ik eens in een droom met de winkeljuf , van het winkeltje hier, met een auto hebben rond gecrost. En dat we uiteindelijk in de etalage van de V&D beland zijn.
Tsja, dat autorijden zal altijd een droom blijven. Want of het nou een stadsbus is, een monorail of hier op het terrein de Minitini, ik zal toch, hoe dan ook een rijbewijs moeten hebben.
Wat een klootzak eigenlijk hé, die cardioloog van mij. Dat hij in zijn eentje al mijn dromen om zeep kon helpen. Al weet ik ergens in mijn achterhoofd, dat hij een hoop mensen heel wat bespaard heeft.
Volgende keer weer meer................... Laters!!
Reacties
Een reactie posten