Ergens daarginds....
Het was nacht, de lucht was helder en duizenden sterren flonkerden aan de hemel. De jongen zat tegen zijn boom in het bos, aan de rand van de vijver en keek naar al die sterren. Ergens diep in hem gloeide een verlangen op, een verlangen naar lang geleden. Een verlangen, maar ook een soort heimwee, die hij als kind ook vaak voelde als hij naar de sterren keek. Hij zuchtte diep en probeerde zijn gevoel te bedwingen.
"We komen van ergens daarginds." zei plots een stem naast hem. De jongen schrok en keek opzij en naast hem zat een oude man. Zijn ogen waren op de sterren gericht en zonder ook maar even naar de jongen te kijken vroeg hij, "Geloof jij dat ook?" De jongen zuchtte weer, zocht naar woorden en antwoordde, "Geloven, het lijkt eerder een soort weten." Er verscheen een glimlach op het gezicht van de oude man. En nog steeds naar de sterren kijkend vroeg hij aan de jongen, "Wat weet je dan of denk je dan te weten?" De jongen voelde zich onrustig worden. Waar kwam deze man eigenlijk zo opeens vandaan, als hij er goed over nadacht had hij niet eens gemerkt dat de man naast hem was komen zitten. En zou hij zo maar zijn gedachte, zijn weten, misschien was het wel allemaal fantasie, allemaal aan deze man vertellen? Weer zuchtte hij. Toch boezemde de aanwezigheid van de man hem vertrouwen in. Ergens had de jongen het gevoel dat hij de man moest kennen, al wist hij zeker dat hij hem nog nooit in het park of ergens anders gezien had.
"Nou?," zei de man, "Wat weet jij of denk je te weten? Of twijfel je nu, lijkt alles je fantasie?" Hij draaide zijn hoofd en keek de jongen vriendelijk aan. De jongen schrok en dacht, "Ik moet hem ergens van kennen, maar waarvan? En toch komt hij me zo bekend voor." Even keek hij om naar de vijver, toen naar boven naar de sterren en daarna keek hij weer naar de oude man. Die had zijn blik weer op de sterren gevestigd. "Sommige mensen geloven in een God," zei de oude man rustig, "Anderen in de evolutietheorie, weer anderen zijn atheïst of weten niet wat ze moeten geloven. Er zijn ook mensen die denken of van binnen weten, dat de mens niet afstamt van de aap, maar ooit met ruimteschepen naar de Aarde gekomen zijn." Hij vestigde even zijn blik op de jongen, glimlachte en keek weer naar de sterren. "Die mensen hebben een enorm verlangen, een soort heimwee, als ze kijken naar de sterren. Want een gevoel roept hen, laat hen weten, dat zij daar thuishoren." De jongen zuchtte weer, schraapte zijn keel en zei zacht, "Ik heb dat gevoel ook." De oude man glimlachte weer.
De jongen zuchtte weer en keek naar de sterren. Zou hij deze man, die hij niet kende, maar die hem oh, zo bekend voorkwam vertellen over zijn planeet? Over Saturnus die lang geleden een handelsplaneet was geweest tot het vernietigd werd door een kwaadaardige ster. Zou hij vertellen over Godina, de weerkaatsing van zestien aangewezen sterren. het sterrenbeeld dat gevormd wordt in de zeven spiegels van Heelal. Zou hij vertellen over Zerrozorre-ano, zijn park op Zerezo. Of over de draak die nog altijd zijn vrouw zoekt. De jongen zuchtte weer.
"Mooi, heel mooi." zei de oude man. De jongen keek om en vroeg, "Wat is er mooi?" De oude man glimlachte weer. "Het is mooi wat je verteld hebt, alles wat je me hebt laten zien." antwoordde hij met een raadselachtige glimlach. "Het is mooi om te zien, dat dat alles nog diep in je leeft. Houdt het goed vast en vergeet het niet." Hij gaf de jongen een vriendelijke knipoog. De jongen begreep er niets van. Zou de man zijn gedachten gelezen hebben? Hij keek naar de man, die weer rustig naar de sterren zat te kijken. Weer bekroop een gevoel van onrust de jongen. Hij schoof wat heen en weer, keek naar de man en toen naar de sterren. Hij draaide zijn hoofd weer naar de man.... de man was weg. De jongen keek vlug om zich heen, maar nergens was de man te bekennen. Even geruisloos en plotseling als hij gekomen was, was hij ook weer verdwenen.
De jongen zuchtte diep, was dit alles verbeelding geweest? En toch knaagde het gevoel, dat hij de man moest kennen, nog in zijn gedachten. Alleen wie was hij dan toch? Zou hij dan ook van ergens daarginds gekomen zijn....
Volgende keer weer een nieuwe blog.
"We komen van ergens daarginds." zei plots een stem naast hem. De jongen schrok en keek opzij en naast hem zat een oude man. Zijn ogen waren op de sterren gericht en zonder ook maar even naar de jongen te kijken vroeg hij, "Geloof jij dat ook?" De jongen zuchtte weer, zocht naar woorden en antwoordde, "Geloven, het lijkt eerder een soort weten." Er verscheen een glimlach op het gezicht van de oude man. En nog steeds naar de sterren kijkend vroeg hij aan de jongen, "Wat weet je dan of denk je dan te weten?" De jongen voelde zich onrustig worden. Waar kwam deze man eigenlijk zo opeens vandaan, als hij er goed over nadacht had hij niet eens gemerkt dat de man naast hem was komen zitten. En zou hij zo maar zijn gedachte, zijn weten, misschien was het wel allemaal fantasie, allemaal aan deze man vertellen? Weer zuchtte hij. Toch boezemde de aanwezigheid van de man hem vertrouwen in. Ergens had de jongen het gevoel dat hij de man moest kennen, al wist hij zeker dat hij hem nog nooit in het park of ergens anders gezien had.
"Nou?," zei de man, "Wat weet jij of denk je te weten? Of twijfel je nu, lijkt alles je fantasie?" Hij draaide zijn hoofd en keek de jongen vriendelijk aan. De jongen schrok en dacht, "Ik moet hem ergens van kennen, maar waarvan? En toch komt hij me zo bekend voor." Even keek hij om naar de vijver, toen naar boven naar de sterren en daarna keek hij weer naar de oude man. Die had zijn blik weer op de sterren gevestigd. "Sommige mensen geloven in een God," zei de oude man rustig, "Anderen in de evolutietheorie, weer anderen zijn atheïst of weten niet wat ze moeten geloven. Er zijn ook mensen die denken of van binnen weten, dat de mens niet afstamt van de aap, maar ooit met ruimteschepen naar de Aarde gekomen zijn." Hij vestigde even zijn blik op de jongen, glimlachte en keek weer naar de sterren. "Die mensen hebben een enorm verlangen, een soort heimwee, als ze kijken naar de sterren. Want een gevoel roept hen, laat hen weten, dat zij daar thuishoren." De jongen zuchtte weer, schraapte zijn keel en zei zacht, "Ik heb dat gevoel ook." De oude man glimlachte weer.
De jongen zuchtte weer en keek naar de sterren. Zou hij deze man, die hij niet kende, maar die hem oh, zo bekend voorkwam vertellen over zijn planeet? Over Saturnus die lang geleden een handelsplaneet was geweest tot het vernietigd werd door een kwaadaardige ster. Zou hij vertellen over Godina, de weerkaatsing van zestien aangewezen sterren. het sterrenbeeld dat gevormd wordt in de zeven spiegels van Heelal. Zou hij vertellen over Zerrozorre-ano, zijn park op Zerezo. Of over de draak die nog altijd zijn vrouw zoekt. De jongen zuchtte weer.
"Mooi, heel mooi." zei de oude man. De jongen keek om en vroeg, "Wat is er mooi?" De oude man glimlachte weer. "Het is mooi wat je verteld hebt, alles wat je me hebt laten zien." antwoordde hij met een raadselachtige glimlach. "Het is mooi om te zien, dat dat alles nog diep in je leeft. Houdt het goed vast en vergeet het niet." Hij gaf de jongen een vriendelijke knipoog. De jongen begreep er niets van. Zou de man zijn gedachten gelezen hebben? Hij keek naar de man, die weer rustig naar de sterren zat te kijken. Weer bekroop een gevoel van onrust de jongen. Hij schoof wat heen en weer, keek naar de man en toen naar de sterren. Hij draaide zijn hoofd weer naar de man.... de man was weg. De jongen keek vlug om zich heen, maar nergens was de man te bekennen. Even geruisloos en plotseling als hij gekomen was, was hij ook weer verdwenen.
De jongen zuchtte diep, was dit alles verbeelding geweest? En toch knaagde het gevoel, dat hij de man moest kennen, nog in zijn gedachten. Alleen wie was hij dan toch? Zou hij dan ook van ergens daarginds gekomen zijn....
Volgende keer weer een nieuwe blog.
Reacties
Een reactie posten