Blog over seks (niet voor kinderen onder de 18 jaar dus)
Ik was van de week bij de psycholoog/gedragsdeskundige en daar vertelde ik dat ik soms hunker naar een man. Het lijkt me heerlijk om gewoon eens een rolstoel-loze man te hebben. Rolstoel-loos, omdat mij dat toch meer trekt. Maar als ik eerlijk ben, dan zie ik de rolstoel bij de jongens hier niet echt meer. Ik zie meer en meer de persoon zelf dan de rolstoel waar hij in zit. Maar toch als het op de ideale man aankomt dan liever geen rolstoel. De psycholoog vroeg wat ik dan wilde met een man. Nou ja eigenlijk niks, was mijn antwoord en eigenlijk toch heel veel. Ik wil zelf eigenlijk helemaal niks. Dat vond ze wat verwarrend. (jullie vast ook) Ik wil van alles met zo'n man, als hij maar niks bij mij hoeft. Op een heleboel gebieden heb ik mijn bulten best geaccepteerd, maar als het op het seksuele vlak komt, dan vind ik er niks aan. Dan vind ik mijn lichaam drie keer niks. Het (mijn lichaam) kan ook niet meer alles als wat het kon toen ik nog "de jongen in het park" was. Een keer lekker genomen worden zit er niet meer in, alles met als hoofd reden, de buikbult. Het oraal bevredigen zal vast nog wel gaan, maar alleen al het idee dat ik stik in mijn gebit of dat mijn gebit per ongeluk aan zijn penis blijft hangen, doet me al gruwelen. En zonder gebit lijkt me zo ontzettend bejaard, daar moet ik dan nog heel wat nachtjes over nadenken of ik dat wel wil. Nee, ik wil een hoop, maar mijn lichaam maakt dat ik het toch maar niet wil.
Wat wil ik dan met een man ? Gewoon naar hem kijken, zijn naakte lichaam bekijken. En wil ik wat aanraken dat mag dat, wil ik niks dan hoeft er ook niks. Gewoon knuffelen en ja, die van hem mag best groeien, de mijne zal best op zijn manier reageren, geen probleem. Misschien overwin ik mijn schaamte wel en probeer ik wat. En alles kan want hij weet dat het kan en mag.
Maar ja, waar vind je zo'n man ? Hier op het terrein weet ik dat sommige cliënten af en toe iemand op bezoek krijgen van de S.A.R, Stichting Alternatieve Relatie. Dat zijn mensen die, tegen een vergoeding, seksuele handelingen verrichten met mensen met een lichamelijke en/of verstandelijke beperking. Nou ben ik iemand die tegen betalen is voor seks, maar toch heb ik een keer informatie ingewonnen. Wie weet hebben zij wel een man die aan mijn wensen voldoen kan. Ik heb de site van de S.A.R bekeken en toch maar besloten het niet te doen. Het betalen staat me tegen en het gedoe met een soort intake gesprek en dan een afspraak. Ik vind het eigenlijk niks. Ik ben een beetje een bangerik. De psycholoog kon er toch wel om gniffelen. Ze weet dat ik eigenlijk altijd gewenst heb dat mijn seksuele driften eens in slaap zouden vallen en nu ze dat eigenlijk aan het doen zijn, lijkt het of er een stukje in mij die driften toch wil wakker maken en het vast wil houden. En ergens klopt dat ook wel. Met augustus woon ik alweer tien jaar hier op het Zeehos en op wat "vriendjes" hier na, ben ik niet meer zo seksueel actief geweest als toen in Den Haag. De "jeuk" (het verlangen) is wel heel lang gebleven, maar ergens ebt het ook weg. Zelfs pornofilms vervelen me tegenwoordig.
Het liefst ben ik eigenlijk alleen, maar een klein stukje van vroeger wil wanhopig de Mario van toen vasthouden. En sluimert het verlangen, soms opborrelend als een wanhopige hunkering.
Daar is vast wel mee te leven denk ik (hoop ik) En wie weet... kom ik ooit die ene man tegen waarmee ik op elk gebied iets kan, wil en mag.
Volgende keer meer......
Wat wil ik dan met een man ? Gewoon naar hem kijken, zijn naakte lichaam bekijken. En wil ik wat aanraken dat mag dat, wil ik niks dan hoeft er ook niks. Gewoon knuffelen en ja, die van hem mag best groeien, de mijne zal best op zijn manier reageren, geen probleem. Misschien overwin ik mijn schaamte wel en probeer ik wat. En alles kan want hij weet dat het kan en mag.
Maar ja, waar vind je zo'n man ? Hier op het terrein weet ik dat sommige cliënten af en toe iemand op bezoek krijgen van de S.A.R, Stichting Alternatieve Relatie. Dat zijn mensen die, tegen een vergoeding, seksuele handelingen verrichten met mensen met een lichamelijke en/of verstandelijke beperking. Nou ben ik iemand die tegen betalen is voor seks, maar toch heb ik een keer informatie ingewonnen. Wie weet hebben zij wel een man die aan mijn wensen voldoen kan. Ik heb de site van de S.A.R bekeken en toch maar besloten het niet te doen. Het betalen staat me tegen en het gedoe met een soort intake gesprek en dan een afspraak. Ik vind het eigenlijk niks. Ik ben een beetje een bangerik. De psycholoog kon er toch wel om gniffelen. Ze weet dat ik eigenlijk altijd gewenst heb dat mijn seksuele driften eens in slaap zouden vallen en nu ze dat eigenlijk aan het doen zijn, lijkt het of er een stukje in mij die driften toch wil wakker maken en het vast wil houden. En ergens klopt dat ook wel. Met augustus woon ik alweer tien jaar hier op het Zeehos en op wat "vriendjes" hier na, ben ik niet meer zo seksueel actief geweest als toen in Den Haag. De "jeuk" (het verlangen) is wel heel lang gebleven, maar ergens ebt het ook weg. Zelfs pornofilms vervelen me tegenwoordig.
Het liefst ben ik eigenlijk alleen, maar een klein stukje van vroeger wil wanhopig de Mario van toen vasthouden. En sluimert het verlangen, soms opborrelend als een wanhopige hunkering.
Daar is vast wel mee te leven denk ik (hoop ik) En wie weet... kom ik ooit die ene man tegen waarmee ik op elk gebied iets kan, wil en mag.
Volgende keer meer......
Reacties
Een reactie posten