Het Haga ziekenhuis

Het Haga ziekenhuis in Den Haag, daar kom ik de laatste tijd vaak, als mantelzorger van mijn moeder. Vroeger noemde we het Haga Ziekenhuis gewoon "Het Leyenburg Ziekenhuis", in de volksmond ook wel "lijkenburg" genoemd. Het dichtstbijzijnde ziekenhuis als je in de wijk Bouwlust/Vrederust woont. Eigenlijk hebben we het Leyenburg groot zien worden door de jaren heen. En we hebben er ook vaak gelegen. Mijn vader, mijn moeder, mijn broer vast ook wel eens en ik. Vroeger, nog niet eens zo heel erg lang geleden, moest je met de auto of lopende als je met het openbaar vervoer kwam, de grote op- en afrit op om de hoofdingang te bereiken. Het Leyenburg heeft nooit een dertiende etage gehad. Want dertien brengt ongeluk, dertien is de Goden verzoeken, dus dertien werd gewoon weggelaten. Men was nog erg gelovig in de tijd dat het Leyenburg gebouwd werd denk ik.

Ik heb het Leyenburg ziekenhuis van kinds af aan al een rot ziekenhuis gevonden. (welk ziekenhuis vind ik nu eigenlijk wel prettig, ik heb een hekel aan allemaal) Ik heb er ook een paar nare ervaringen meegemaakt. Zoals een nacht op de EHBO doorbrengen omdat mijn ziek-zijn niet al te serieus werd genomen door de dienstdoende artsen van de eerste hulp. Pas toen de volgende dag de echte artsen erbij kwamen toen was het lijden/Leiden in last en moest ik ook met spoed naar Leiden.

Maar goed, nu mag ik mee als mantelzorg en als ik niet voor mezelf naar een ziekenhuis hoef dan voel ik me daar op mijn gemak, durf ik dingen te zeggen die ik, als het voor mezelf is, niet durf te zeggen.  Maar in het Leyenburg ziekenhuis valt niks te zeggen. Want door al die veranderingen, zoals de komst van een hartcentrum, verbouwingen aan de poliklinieken, samenwerking met het Westeinde Ziekenhuis en Rode kruis Ziekenhuis, nu dus allemaal Haga Ziekenhuis, is het er heel onpersoonlijk en chagrijnig geworden.

Er is geen gezellige receptie meer als je binnenkomt, nee je moet met je identiteitskaart of paspoort naar een zuil, waar je hem moet laten scannen. Dan rolt er een papier uit de automaat (zie foto) met daarop je nummer die afgeroepen zal worden als je aan de beurt bent. De route die je moet lopen naar de afdeling waar je moet zijn, je afspraak/afspraken en zoek het verder zelf maar uit. Als je dan de afdeling hebt gevonden waar je moet zijn, dan moet je dit vel scannen bij de "welkomstpaal", deze meldt dan bij de arts of onderzoeksarts dat je aanwezig bent. Dan mag je plaatsnemen en als dan je nummer op een groot scherm verschijnt mag je bij je arts of het onderzoek naar binnen. Ik vind het erg onpersoonlijk allemaal. In het Haga Ziekenhuis ben je nu letterlijk een nummertje. Je hoeft je niet meer zo te voelen, je bent het gewoon.

En ondanks de enorme verbouwingen aan het ziekenhuis, zit je vaak in hele smalle gangen te wachten bij allemaal deuren tot je nummer verschijnt op het grote scherm dat je naar binnen mag. En door die smalle gangen lopen dan verpleegsters en broeders, artsen en/of assistenten. Negen van de tien kijken zo ontzettend chagrijnig, alsof ze met tegenzin naar hun werk zijn gekomen. Een "hallo" of een "hoi" kan er niet af, laat staan een "goedemorgen/middag of avond/dag". En als je dan per ongeluk (of expres) zelf hoi of goedendag zegt, dan kijken ze je heel verschrikt aan alsof ze niet weten wat hun overkomt.

Ik ben nu met mijn moeder mee geweest naar de oogarts. Mijn moeder heeft slechte ogen, nou die van mij zijn denk ik nog slechter. Ik zat dichter bij het bord met de letters die mijn moeder moest oplezen. In het begin stond er een grote letter K. Toen ik met mijn rechteroog over mijn bril keek zag ik die K best, maar toen deed ik het met mijn linkeroog,... nou toen kon het een R of een 6 zijn, maar een K kon ik er echt niet van maken. Maar zoals ik al zei, ik was mee als mantelzorg, dus ik was er niet voor mezelf. Dus was en is het maar goed dat ik niet zelf bij mijn moeders oogarts loop, wat niet weet, wat niet deert. Geen slapende honden wakker maken.

Ik houd toch al niet van ziekenhuizen.
De vervolg afspraak voor mijn moeder hoefde we niet aan een balie te maken, die wordt vanzelf wel automatisch thuis gestuurd. Met daarin de mededeling dat als je die datum niet kunt, je binnen vierentwintig uur moet bellen anders wordt er vijfenveertig euro als boete gerekend. Zo onpersoonlijk is het Haga Ziekenhuis tegenwoordig. En vast vele andere ziekenhuizen met hen.

TrietsT met een hele grote letter T. Je bent gewoon een nummer, niets meer en niets minder.

Volgende keer meer.........