Onbestendige gevoelens
Toen ik nog "De jongen in het park" was, had ik al van die onbestendige gevoelens. het verlangen naar liefde, een man, seks en meer van die gevoelens die erbij horen. Nu ik "De jongen in het duin" ben, hier op het Zeehos, zijn veel van die gevoelens nog steeds actueel. Er blijft een enorm verlangen naar een man alleen voor mij. Een arm om me heen, een knuffel, samen kroelen en wie weet wel "meer".
Niet dat er echt iets "meer" meer kan, want helaas heb ik het lichaam van "De jongen in het park" niet meer en schaam ik me best vaak voor het lichaam wat "De jongen in het duin" nu wel heeft. Toentertijd had ik nog een gewoon jongens lichaam en een gewone penis. Het enige wat wees op mijn handicap was het bijna 30 centimeter lange litteken van mijn hartoperatie. Tegenwoordig heb ik niet echt een penis meer, t'is meer een zielig velletje met een klein eikeltje erin, dat opgeslokt is door een enorme zak. Dus "meer" zit er allang niet meer in. Maakte ik er vroeger nog reclame mee, nu moet ik er niet aan denken dat iemand hem ziet. Ironisch eigenlijk. (en triest)
En al zou ik wel een gewone hebben dan zou ik niet meer durven vanwege de enorme bult op mijn buik. Die is echt heel groot.
En hoewel ik me daarvoor soms schaam, vinden de mensen hier op het Zeehos het eigenlijk best gewoon. Ze kennen me niet anders, ze hebben van het begin af aan mij gekend met een bult. Zij zouden juist heel raar opkijken als ie opeens weg zou zijn. Hoewel ze natuurlijk wel heel blij voor me zouden zijn als ie echt weg zou zijn. Ik zou zelf dan ook niet weten hoe blij ik zou zijn. Misschien verval ik dan wel meteen weer in het leven van "De jongen in het park". Meteen weer op mannenjacht.
De onbestendige gevoelens komen voort uit eenzaamheid. Nou ben ik altijd wel min of meer eenzaam geweest of heb me zo gevoeld. Ik heb vele "onzichtbare" vriendjes gehad, waarvan Marijn Vos toch wel de bekendste is. En vanaf het park tot nu, ben ik altijd opzoek geweest, heb ik altijd gewacht op en verlang ik elke keer weer, naar mijn eigen echte Marijn Vos. Een jongen/man die er echt helemaal alleen voor mij is. Die ik met niemand hoef te delen, die lief en leed met me deelt, waar ik niet een ander bij hoef te zijn dan alleen mezelf. Maar elke keer lopen we elkaar mis denk ik. Ga ik naar links gaat hij naar rechts. Rijd ik met mijn scootmobiel rechtdoor gaat hij net weer een zijstraat in. Maar wat we ook doen, elkaar tegenkomen dat zit er helaas nog altijd niet in.
En dan denk ik "Wat heb ik hem eigenlijk te bieden ? Een Barbapapa lichaam, een uithoudingsvermogen van nul-plus, een kinderlijke fantasie en een hoop gebreken, wonend op het Zeehos. Lekker vooruitzicht voor zo'n knul.
En ja, dat is negatief van me en nee zo moet ik niet denken. En zo zijn er nog wel meer van die cliche antwoorden. Maar zo werkt het wel in mijn onbestendige gevoelens. Zelfs "De jongen in het park" wist wel een hele lijst minpunten van zichzelf op te noemen (ook daar is weinig in veranderd) En ik weet het ik ben wie ik ben. Maar de vraag is, ben ik daar altijd wel even blij mee ? En vooral, Kan hij er blij mee zijn ?
En natuurlijk heb ik wel vrienden en ook vriendinnen waar ik alles mee mag en kan delen, maar het onbestendige gevoel verlangt alleen naar die "ene" de "ware" de "Prins op het witte paard" (wel wit, ook de prins, want zwart is niet echt mijn kleur, niks discriminerends aan hoor, maar het is gewoon zo)
Volgende keer weer meer... hopelijk dan over gezelligere gevoelens.
Tot laterssss..............
Niet dat er echt iets "meer" meer kan, want helaas heb ik het lichaam van "De jongen in het park" niet meer en schaam ik me best vaak voor het lichaam wat "De jongen in het duin" nu wel heeft. Toentertijd had ik nog een gewoon jongens lichaam en een gewone penis. Het enige wat wees op mijn handicap was het bijna 30 centimeter lange litteken van mijn hartoperatie. Tegenwoordig heb ik niet echt een penis meer, t'is meer een zielig velletje met een klein eikeltje erin, dat opgeslokt is door een enorme zak. Dus "meer" zit er allang niet meer in. Maakte ik er vroeger nog reclame mee, nu moet ik er niet aan denken dat iemand hem ziet. Ironisch eigenlijk. (en triest)
En al zou ik wel een gewone hebben dan zou ik niet meer durven vanwege de enorme bult op mijn buik. Die is echt heel groot.
En hoewel ik me daarvoor soms schaam, vinden de mensen hier op het Zeehos het eigenlijk best gewoon. Ze kennen me niet anders, ze hebben van het begin af aan mij gekend met een bult. Zij zouden juist heel raar opkijken als ie opeens weg zou zijn. Hoewel ze natuurlijk wel heel blij voor me zouden zijn als ie echt weg zou zijn. Ik zou zelf dan ook niet weten hoe blij ik zou zijn. Misschien verval ik dan wel meteen weer in het leven van "De jongen in het park". Meteen weer op mannenjacht.
De onbestendige gevoelens komen voort uit eenzaamheid. Nou ben ik altijd wel min of meer eenzaam geweest of heb me zo gevoeld. Ik heb vele "onzichtbare" vriendjes gehad, waarvan Marijn Vos toch wel de bekendste is. En vanaf het park tot nu, ben ik altijd opzoek geweest, heb ik altijd gewacht op en verlang ik elke keer weer, naar mijn eigen echte Marijn Vos. Een jongen/man die er echt helemaal alleen voor mij is. Die ik met niemand hoef te delen, die lief en leed met me deelt, waar ik niet een ander bij hoef te zijn dan alleen mezelf. Maar elke keer lopen we elkaar mis denk ik. Ga ik naar links gaat hij naar rechts. Rijd ik met mijn scootmobiel rechtdoor gaat hij net weer een zijstraat in. Maar wat we ook doen, elkaar tegenkomen dat zit er helaas nog altijd niet in.
En dan denk ik "Wat heb ik hem eigenlijk te bieden ? Een Barbapapa lichaam, een uithoudingsvermogen van nul-plus, een kinderlijke fantasie en een hoop gebreken, wonend op het Zeehos. Lekker vooruitzicht voor zo'n knul.
En ja, dat is negatief van me en nee zo moet ik niet denken. En zo zijn er nog wel meer van die cliche antwoorden. Maar zo werkt het wel in mijn onbestendige gevoelens. Zelfs "De jongen in het park" wist wel een hele lijst minpunten van zichzelf op te noemen (ook daar is weinig in veranderd) En ik weet het ik ben wie ik ben. Maar de vraag is, ben ik daar altijd wel even blij mee ? En vooral, Kan hij er blij mee zijn ?
En natuurlijk heb ik wel vrienden en ook vriendinnen waar ik alles mee mag en kan delen, maar het onbestendige gevoel verlangt alleen naar die "ene" de "ware" de "Prins op het witte paard" (wel wit, ook de prins, want zwart is niet echt mijn kleur, niks discriminerends aan hoor, maar het is gewoon zo)
Volgende keer weer meer... hopelijk dan over gezelligere gevoelens.
Tot laterssss..............
Reacties
Een reactie posten