Het grote meer

Zuchtend zat de jongen weer bij de boom, naar de vijver te staren. Wind en riet zorgden voor rimpels over het wateroppervlak. De jongen keek naar de rimpels en voelde dat frustraties rimpels over zijn innerlijke vijver liet trekken. Zijn innerlijke vijver vol boosheden, onuitgesproken woorden, gevoelens en gedachten. Gevoelens van machteloosheid, eenzaamheid, gebruikt te worden of zich weer hebben laten gebruiken. Al zijn hele leven liep hij rond met die innerlijke vijver vol boosheden en angst. Het was begonnen als wat druppels, groeide uit tot een plas, zo tot een vijver.

En inmiddels is de vijver alweer gegroeid tot een groot meer. De kleur van het water is veel donkerder geworden. Onuitgesproken boosheden van vroeger, hebben zich als enorme waterplanten op de bodem genesteld. Ze zorgen voor deining in het meer, geen rimpels meer maar woeste stromen, draaikolken en soms een fontein vol haat. 

Van onder het wateroppervlak zag de jongen twee ogen verschijnen, ze keken hem o zo vertrouwd aan. En ook ik zie die ogen regelmatig verschijnen. "Kon/kan ik maar eens mijn vleugels spreiden," dacht/denk de jongen en ik, "Was/ben ik maar even hem." Vanaf de overkant van het meer klonk/klinkt gehuil. De jongen keek op, ook ik kijk op, we glimlachen. "Had/heb ik maar even jouw vacht, kon/kan ik jou maar even zijn." 

Maar dan neemt de rusteloosheid van het meer weer de gedachten over. Boosheden borrelen, oude herinneringen spelen zich als een speelfilm over het wateroppervlak. En machteloosheid maakt me meester. Waardoor het meer weer gevoed wordt door nieuwe boosheid. 

De jongen heeft al zo vaak geprobeerd er over te praten en ook ik doe regelmatig pogingen. Maar dingen die nooit uitgesproken zijn, zijn zo moeilijk uit te spreken. Vaak is de reden al verwaterd, maar klotst de boosheid er over door.  En angsten houden het praten ook tegen. Als telepathie zou bestaan zou het vast gemakkelijker zijn, dan kon iemand mee voelen wat ik voel. Al moet de luisteraar dan wel stevig in zijn/haar schoenen staan, om niet zelf meegesleurd te worden in de stromen van het grote meer. 

Zuchtend zat de jongen naar de vijver te staren en verlangde naar toen, eens ver weg voor hij hier was.

Zuchtend kijk ik naar het grote meer en verlang naar toen, eens ver weg voor ik hier was. Geen idee of die toen ooit echt geweest is, maar we geloven er in. Maar we leven niet in toen, ik leef niet in toen. Ik leef in het hier en nu, vandaag. Maar om nu te zeggen dat het hier en nu mijn meer kleiner kan maken.... Het lijkt alleen maar groter te worden. 

Volgende keer meer.