Brief aan de cardiologen..
Geachte Cardiologen,
Kennen jullie mij nog? Ik ben die jongen waarbij in 1986 dringend iets moest gebeuren, omdat zijn hart in dusdanige staat was, dat het leven ondragelijk voor hem zou worden. Een jongen met een wel heel erge hartafwijking. Eentje, zoals jullie zeiden, waarvan het bestaan maar drie bekend waren en ik de enig levende zou zijn. Weten jullie nog hoe trots we waren toen ik stukken gezonder die operatie uitrolde? Of weten jullie alleen nog maar dat jullie met die operatie jullie namen hebben verzilverd in de medische boeken?
Weten jullie nog hoe graag jullie mij in het ziekenhuis hadden? Weten jullie hoeveel studenten, artsen in opleiding, of zo maar artsen die wel eens iets bijzonders wilden zien, er bij mijn bed gestaan hebben? Hoeveel echo's, MRI-scans, foto's en andere testen bij me gemaakt zijn? Dat jullie me hadden overgehaald om mijn lichaam na mijn dood aan de medische wetenschap af te staan? En hoe ik zelfs in mijn leven proefkonijn voor jullie ben geweest?
Weten jullie hoeveel valse hoop jullie mij in al die jaren hebben gegeven? We konden nog wel dit proberen en ook nog wel dat. Gezellig weer een week opname want jullie hadden weer iets wat heel hoopgevend zou zijn. Helaas waren het alleen maar experimentele dingen, leuk voor in de boeken, goed voor de medische wetenschap.
En weten jullie nog die dag dat bij mij de emmer vol zat? Ik mijn kont tegen de kribbe gooide en zei dat jullie het maar moesten bekijken met die hele medische zooi. De dag dat ik besloot om mijn lichaam niet na te laten aan de medische wetenschap en nu een donorcodicil bij me draag waarin staat dat ik het hele zooitje meeneem mijn kist in? Weten jullie nog waarom dat was? Herinneren jullie die vijf cadioversies nog? Officieel mochten er maximaal drie per dag en jullie hadden er vrolijk vijf op me los gelaten en dan nog zonder jullie zogenaamde resultaten.
Weten jullie hoelang het duurt voor je het woordje "suïcidaal" uit een dossier krijgt? Ik kan jullie vertellen dat daar best wat tijd overheen gaat en dat omdat ik, uit de narcose komend van vijf cardioversies, om een euthanasiepil had gevraagd.
Weten jullie nog dat jullie mij het plakkertje "hartfalen" gaven, omdat jullie toch niks meer bij mij mochten doen. Weten jullie nog hoe stellig jullie waren toen ik bij jullie aanklopte, toen ik een navelbreukje had? Dat jullie mij afwezen en niet wilden helpen omdat ik niet wilde dat jullie op mij zouden experimenteren? Nou kan ik jullie best vertellen dat bij mijn geboorte mijn hart al faalde, maar ik denk toch kinderlijk, zoals jullie mij vaak genoeg hebben ingewreven. Want patiënten moeten niet mee gaan denken, dat kunnen jullie machtige heren/dames zelf wel.
Weten jullie nog wat jullie hoopvol zeiden na die mooie operatie in 1986?
Dat als ik 25 jaar zou worden, dan best heel oud zou zijn met zo'n ingewikkelde hartafwijking. Ouder zou ik beslist niet worden.
Zal ik jullie nu dan eens iets vertellen?
Vrijdag word ik 50 jaar!!
Ondanks al jullie geëxperimenteer of juist dankzij jullie geëxperimenteer. Ondanks alle valse hoop, ondanks de afwijzingen. Dat hartje met die ontzettend ingewikkelde afwijking flikt het gewoon om 50 te worden. Ik ben trots op hem!! (nu maar hopen dat ik morgen er niet tussen uit piep, zou echt een Mario actie zijn)
Natuurlijk ga ik in het echt niet zo'n brief schrijven. Maar ergens zit er genoeg boosheid in me om het wel te doen. Dus dan maar als blog, wie weet voelt een cardioloog, als hij/zij dit leest, zich wel aangesproken.
Volgende keer weer meer, Latersss!!
Kennen jullie mij nog? Ik ben die jongen waarbij in 1986 dringend iets moest gebeuren, omdat zijn hart in dusdanige staat was, dat het leven ondragelijk voor hem zou worden. Een jongen met een wel heel erge hartafwijking. Eentje, zoals jullie zeiden, waarvan het bestaan maar drie bekend waren en ik de enig levende zou zijn. Weten jullie nog hoe trots we waren toen ik stukken gezonder die operatie uitrolde? Of weten jullie alleen nog maar dat jullie met die operatie jullie namen hebben verzilverd in de medische boeken?
Weten jullie nog hoe graag jullie mij in het ziekenhuis hadden? Weten jullie hoeveel studenten, artsen in opleiding, of zo maar artsen die wel eens iets bijzonders wilden zien, er bij mijn bed gestaan hebben? Hoeveel echo's, MRI-scans, foto's en andere testen bij me gemaakt zijn? Dat jullie me hadden overgehaald om mijn lichaam na mijn dood aan de medische wetenschap af te staan? En hoe ik zelfs in mijn leven proefkonijn voor jullie ben geweest?
Weten jullie hoeveel valse hoop jullie mij in al die jaren hebben gegeven? We konden nog wel dit proberen en ook nog wel dat. Gezellig weer een week opname want jullie hadden weer iets wat heel hoopgevend zou zijn. Helaas waren het alleen maar experimentele dingen, leuk voor in de boeken, goed voor de medische wetenschap.
En weten jullie nog die dag dat bij mij de emmer vol zat? Ik mijn kont tegen de kribbe gooide en zei dat jullie het maar moesten bekijken met die hele medische zooi. De dag dat ik besloot om mijn lichaam niet na te laten aan de medische wetenschap en nu een donorcodicil bij me draag waarin staat dat ik het hele zooitje meeneem mijn kist in? Weten jullie nog waarom dat was? Herinneren jullie die vijf cadioversies nog? Officieel mochten er maximaal drie per dag en jullie hadden er vrolijk vijf op me los gelaten en dan nog zonder jullie zogenaamde resultaten.
Weten jullie hoelang het duurt voor je het woordje "suïcidaal" uit een dossier krijgt? Ik kan jullie vertellen dat daar best wat tijd overheen gaat en dat omdat ik, uit de narcose komend van vijf cardioversies, om een euthanasiepil had gevraagd.
Weten jullie nog dat jullie mij het plakkertje "hartfalen" gaven, omdat jullie toch niks meer bij mij mochten doen. Weten jullie nog hoe stellig jullie waren toen ik bij jullie aanklopte, toen ik een navelbreukje had? Dat jullie mij afwezen en niet wilden helpen omdat ik niet wilde dat jullie op mij zouden experimenteren? Nou kan ik jullie best vertellen dat bij mijn geboorte mijn hart al faalde, maar ik denk toch kinderlijk, zoals jullie mij vaak genoeg hebben ingewreven. Want patiënten moeten niet mee gaan denken, dat kunnen jullie machtige heren/dames zelf wel.
Weten jullie nog wat jullie hoopvol zeiden na die mooie operatie in 1986?
Dat als ik 25 jaar zou worden, dan best heel oud zou zijn met zo'n ingewikkelde hartafwijking. Ouder zou ik beslist niet worden.
Zal ik jullie nu dan eens iets vertellen?
Vrijdag word ik 50 jaar!!
Ondanks al jullie geëxperimenteer of juist dankzij jullie geëxperimenteer. Ondanks alle valse hoop, ondanks de afwijzingen. Dat hartje met die ontzettend ingewikkelde afwijking flikt het gewoon om 50 te worden. Ik ben trots op hem!! (nu maar hopen dat ik morgen er niet tussen uit piep, zou echt een Mario actie zijn)
Natuurlijk ga ik in het echt niet zo'n brief schrijven. Maar ergens zit er genoeg boosheid in me om het wel te doen. Dus dan maar als blog, wie weet voelt een cardioloog, als hij/zij dit leest, zich wel aangesproken.
Volgende keer weer meer, Latersss!!
Reacties
Een reactie posten