Lief dagboek...
Lief dagboek,
Nou heb ik helemaal geen dagboek en ben ik Blogger ooit als afreageermiddel gaan gebruiken. Gewoon alles van me afschrijven en anderen van mijn boosheden, pijntjes en verdriet mee laten genieten. Ik dacht in het begin dat geen mens mijn blogs toch ooit zou lezen. Maar er bleken wel degelijk mensen te zijn die de blogs lazen. De grote massa, blogs met soms meer dan zestig lezers, kwam pas toen ik blogs ging schrijven over het Zeehos. Vooral de blogs waarin ik mijn visie gaf op het reilen en zeilen van Het Raamwerk. Ook de blogs over de chatgroep Setfire trok heel veel aandacht. Ik heb wat mensen over de hekel gehaald en zaken besproken waar ik het totaal niet mee eens was.
Tegenwoordig schijn ik milder te zijn. Er was een periode dat ik vaak hoorde dat ik (in de ogen van de mensen die het zeiden) ten goede was veranderd. De tegenwoordige blogs die meer dan zestig keer gelezen worden gaan vooral over mijn dromen, over mijn gevoelsleven en eentje over de Zwarte Pietendiscussie. Echte blogs waar ik mensen, werkwijzes of organisaties op mijn mopperige manier onder de loep neem, komen zelden meer voor. Ja, het KWF, die lijdt soms nog wel onder mijn visies, maar die vragen daar ook om met hun anti-rook-beleid. Nee, het meeste gebeurt nu op Facebook, in een berichtje. Dan komt er ook meteen commentaar op van vrienden die vinden dat ik zeur. Of ze zijn het roerend met me eens, hoewel dat niet vaak voorkomt.
Vroeger heb ik wel een hele periode een dagboek bijgehouden. Aan de "leesbaarheid" kon je zien in welke bui het geschreven was. Soms was het niet te lezen, leek het wel modern Hebreeuws. Toen ik ze later nog eens doorbladerde merkte ik dat er bepaalde onderwerpen elke keer weer terug kwamen. Net zoals her in mijn blogs ook gebeurt. Onderwerpen als mijn ziekte en alle ongemakken, de liefde, de dood en mijn dromen. Onderwerpen die volgens mij mijn hele leven wel bij me blijven. Hopelijk ook eens met positieve wendingen, niet steeds weer in die zelfde sleur.
Het enige dagboek wat ik nu nog bijhoud is het schrift met de vochtlijsten. Maar meer dan alleen de milliliters die ik drink en hoe ik me voel als het er teveel zijn, schrijf ik er niet in. Ja, soms een vermelding dat het heet is die dag of dat er iemand jarig is, maar geen andere dingen die niets met de vochtlijst te maken hebben.
Nou zit ik het bovenste eens na te lezen en het is best interessant allemaal, maar ik had eigenlijk de bedoeling om de blogs weer wat meer als dagboek te gaan gebruiken. Eigenlijk wilde ik het een en ander van me af gaan schrijven. Maar zo'n analyse hoe ik tot bloggen ben gekomen en wat ik zoal gedaan heb op Blogger is ook wel een keer leuk.
Ik ben eigenlijk door al die nieuwe privacyregeltjes in de war geraakt, want, als ik het goed begrepen heb, moet ik straks opletten of er wel informatie over privacy en cookies met de blog worden mee verzonden. Ik zie voorlopig nog nergens een knopje of kopje daarvoor, maar we gaan het zien. Onder het mom "Laten we het lekker makkelijk houden" ga ik er gewoon vanuit dat Google die er zelf wel bij plakt. En anders roep ik bij voorbaat alvast "HELP", in de hoop dat een lezer met computerkennis mij het eventjes uit zal leggen.
Lief dagboek, of Lief Blogger, ik ga volgende keer toch weer eens wat van me afschrijven. Al zal ik proberen niet in mijn oude en eerste gewoonte terug te vallen. Aan de andere kant is een goed gelezen blog ook wel weer eens meegenomen...
Volgende keer weer meer.... (zwaaiende smiley)
Nou heb ik helemaal geen dagboek en ben ik Blogger ooit als afreageermiddel gaan gebruiken. Gewoon alles van me afschrijven en anderen van mijn boosheden, pijntjes en verdriet mee laten genieten. Ik dacht in het begin dat geen mens mijn blogs toch ooit zou lezen. Maar er bleken wel degelijk mensen te zijn die de blogs lazen. De grote massa, blogs met soms meer dan zestig lezers, kwam pas toen ik blogs ging schrijven over het Zeehos. Vooral de blogs waarin ik mijn visie gaf op het reilen en zeilen van Het Raamwerk. Ook de blogs over de chatgroep Setfire trok heel veel aandacht. Ik heb wat mensen over de hekel gehaald en zaken besproken waar ik het totaal niet mee eens was.
Tegenwoordig schijn ik milder te zijn. Er was een periode dat ik vaak hoorde dat ik (in de ogen van de mensen die het zeiden) ten goede was veranderd. De tegenwoordige blogs die meer dan zestig keer gelezen worden gaan vooral over mijn dromen, over mijn gevoelsleven en eentje over de Zwarte Pietendiscussie. Echte blogs waar ik mensen, werkwijzes of organisaties op mijn mopperige manier onder de loep neem, komen zelden meer voor. Ja, het KWF, die lijdt soms nog wel onder mijn visies, maar die vragen daar ook om met hun anti-rook-beleid. Nee, het meeste gebeurt nu op Facebook, in een berichtje. Dan komt er ook meteen commentaar op van vrienden die vinden dat ik zeur. Of ze zijn het roerend met me eens, hoewel dat niet vaak voorkomt.
Vroeger heb ik wel een hele periode een dagboek bijgehouden. Aan de "leesbaarheid" kon je zien in welke bui het geschreven was. Soms was het niet te lezen, leek het wel modern Hebreeuws. Toen ik ze later nog eens doorbladerde merkte ik dat er bepaalde onderwerpen elke keer weer terug kwamen. Net zoals her in mijn blogs ook gebeurt. Onderwerpen als mijn ziekte en alle ongemakken, de liefde, de dood en mijn dromen. Onderwerpen die volgens mij mijn hele leven wel bij me blijven. Hopelijk ook eens met positieve wendingen, niet steeds weer in die zelfde sleur.
Het enige dagboek wat ik nu nog bijhoud is het schrift met de vochtlijsten. Maar meer dan alleen de milliliters die ik drink en hoe ik me voel als het er teveel zijn, schrijf ik er niet in. Ja, soms een vermelding dat het heet is die dag of dat er iemand jarig is, maar geen andere dingen die niets met de vochtlijst te maken hebben.
Nou zit ik het bovenste eens na te lezen en het is best interessant allemaal, maar ik had eigenlijk de bedoeling om de blogs weer wat meer als dagboek te gaan gebruiken. Eigenlijk wilde ik het een en ander van me af gaan schrijven. Maar zo'n analyse hoe ik tot bloggen ben gekomen en wat ik zoal gedaan heb op Blogger is ook wel een keer leuk.
Ik ben eigenlijk door al die nieuwe privacyregeltjes in de war geraakt, want, als ik het goed begrepen heb, moet ik straks opletten of er wel informatie over privacy en cookies met de blog worden mee verzonden. Ik zie voorlopig nog nergens een knopje of kopje daarvoor, maar we gaan het zien. Onder het mom "Laten we het lekker makkelijk houden" ga ik er gewoon vanuit dat Google die er zelf wel bij plakt. En anders roep ik bij voorbaat alvast "HELP", in de hoop dat een lezer met computerkennis mij het eventjes uit zal leggen.
Lief dagboek, of Lief Blogger, ik ga volgende keer toch weer eens wat van me afschrijven. Al zal ik proberen niet in mijn oude en eerste gewoonte terug te vallen. Aan de andere kant is een goed gelezen blog ook wel weer eens meegenomen...
Volgende keer weer meer.... (zwaaiende smiley)
Reacties
Een reactie posten