Hallo Dood,...
Hallo Dood, weet je dat ik weer eens met je bezig ben geweest ? Of eigenlijk weer met je bezig ben. Heb ik vorig jaar, omdat het eens om de zoveel jaar moet, met de arts mijn hele euthanasieverklaring weer ge-update, nu ben ik of liever zijn we, met het einde bezig. Wat voor kist, welke muziek, wel of geen koffietafel en meer van die dingen. Steeds meer wensen komen zwart op wit te staan zodat er bij het einde een heel draaiboek klaar ligt hoe alles moet gebeuren.
Ik roep altijd wel heel makkelijk, "Al stop je me in een zak en zet je me bij het vuil.", toch is het voor achterblijvers wel prettig als ze weten wat ik nou eigenlijk echt zou willen. Of gewild zou hebben. En dat zijn we, zowel mijn moeder als hier op het Raamwerk, nu aan het regelen. En weet je Dood, door het regelen wordt het accepteren dat er ooit een dag kot dat ook ik dood zou gaan, een stuk makkelijker. Ik had er van de week zelfs een keer zin in, nou, dat is toch iets wat je niet bij mij zou zoeken. Als ik er zin in heb, om dood te gaan, ben ik of heel ziek of heel depressief of beide. Maar nu had ik het spontaan, door de keuze van mijn muziek. Ik ga met jou mee op de klanken van Danse Macabre, ook wel bekend als de muziek van Het Spookslot uit de Efteling. "Wanneer de Doden de Dodendans doen, dansen de Doden in maneschijn." Bij binnenkomst mag Droomvlucht en dan het liefst "Hemelrijken", maar als de kist verdwijnt Danse Macabre. Ik vind het nummer ook wel een knipoog naar het Leven. En wat ook zwart op wit staat is natuurlijk dat mijn beer (Snoopie) mee gaat in de kist.
We zijn nu aan het kijken hoe het hier op het Zeehos zou gaan. Mijn kist blijft in elk geval dicht. Eenmaal gesloten, dan gaat hij ook niet meer open. Ik houd niet zo van dat "poppenkast". En daar komt bij dat het me een naar idee lijkt, dat als mijn vocht denkt "Hoera, we mogen naar buiten !!", de mensen naar een zwembad staan te kijken waarin ik drijf. Want mijn hele leven wil dat vocht niet weg en dan zal je zien dat ik amper dood ben en het spontaan naar buiten stroomt. Dus ik denk dat ze die oven wel extra heet moeten stoken want dat vocht moet eerst verdampen, voor we aan het verbranden kunnen beginnen. (lekker luguber praatje weer. Maar jij bent wel wat gewend toch Dood ?) Want het gaat jou toch niet om mijn lichaam, maar om mijn eigenste binnen ik, mijn ziel (en zaligheid ?)
Ik hoor van de begeleiding dat het goed is dat er wat geregeld wordt, dat het vast komt te staan en dat er altijd mogelijkheden zijn om dingen aan te passen, te wijzigen of weg te halen. Ik ben ook niet van plan om nu meteen een datum met je te prikken hoor Dood, hoewel het me soms eigenlijk wel handig lijkt. Aan de ene kant benauwend, maar aan de andere kant ook fijn, want dan staat ook dat vast en zou je er naar toe kunnen leven. En misschien nog mooier kunnen maken, het afscheid.
Toch blijf ik, weet ik bijna zeker, toch met je vechten, omdat het Leven te mooi is en wat jij brengen gaat te onzeker is. Dan komt die ene vraag weer, die mensen al eeuwen stellen, "Waar zijn we als we dood zijn ?" En soms bedenk ik me, "Waarom kan ik me niet herinneren waar ik was voor ik tot leven kwam ?" Heb ik het toen ook eng gevonden om met het Leven mee te gaan ? Heb ik daar ook tegen gestreden ?
Ik hoop dat ik over enkele tientallen jaren pas op je lijstje sta om met je mee te gaan. Maar ook hier in het Leven ben ik vaak met je bezig Dood.
Soms als vijand, maar toch ook soms als een vriend.
Volgende keer meer.........
Ik roep altijd wel heel makkelijk, "Al stop je me in een zak en zet je me bij het vuil.", toch is het voor achterblijvers wel prettig als ze weten wat ik nou eigenlijk echt zou willen. Of gewild zou hebben. En dat zijn we, zowel mijn moeder als hier op het Raamwerk, nu aan het regelen. En weet je Dood, door het regelen wordt het accepteren dat er ooit een dag kot dat ook ik dood zou gaan, een stuk makkelijker. Ik had er van de week zelfs een keer zin in, nou, dat is toch iets wat je niet bij mij zou zoeken. Als ik er zin in heb, om dood te gaan, ben ik of heel ziek of heel depressief of beide. Maar nu had ik het spontaan, door de keuze van mijn muziek. Ik ga met jou mee op de klanken van Danse Macabre, ook wel bekend als de muziek van Het Spookslot uit de Efteling. "Wanneer de Doden de Dodendans doen, dansen de Doden in maneschijn." Bij binnenkomst mag Droomvlucht en dan het liefst "Hemelrijken", maar als de kist verdwijnt Danse Macabre. Ik vind het nummer ook wel een knipoog naar het Leven. En wat ook zwart op wit staat is natuurlijk dat mijn beer (Snoopie) mee gaat in de kist.
We zijn nu aan het kijken hoe het hier op het Zeehos zou gaan. Mijn kist blijft in elk geval dicht. Eenmaal gesloten, dan gaat hij ook niet meer open. Ik houd niet zo van dat "poppenkast". En daar komt bij dat het me een naar idee lijkt, dat als mijn vocht denkt "Hoera, we mogen naar buiten !!", de mensen naar een zwembad staan te kijken waarin ik drijf. Want mijn hele leven wil dat vocht niet weg en dan zal je zien dat ik amper dood ben en het spontaan naar buiten stroomt. Dus ik denk dat ze die oven wel extra heet moeten stoken want dat vocht moet eerst verdampen, voor we aan het verbranden kunnen beginnen. (lekker luguber praatje weer. Maar jij bent wel wat gewend toch Dood ?) Want het gaat jou toch niet om mijn lichaam, maar om mijn eigenste binnen ik, mijn ziel (en zaligheid ?)
Ik hoor van de begeleiding dat het goed is dat er wat geregeld wordt, dat het vast komt te staan en dat er altijd mogelijkheden zijn om dingen aan te passen, te wijzigen of weg te halen. Ik ben ook niet van plan om nu meteen een datum met je te prikken hoor Dood, hoewel het me soms eigenlijk wel handig lijkt. Aan de ene kant benauwend, maar aan de andere kant ook fijn, want dan staat ook dat vast en zou je er naar toe kunnen leven. En misschien nog mooier kunnen maken, het afscheid.
Toch blijf ik, weet ik bijna zeker, toch met je vechten, omdat het Leven te mooi is en wat jij brengen gaat te onzeker is. Dan komt die ene vraag weer, die mensen al eeuwen stellen, "Waar zijn we als we dood zijn ?" En soms bedenk ik me, "Waarom kan ik me niet herinneren waar ik was voor ik tot leven kwam ?" Heb ik het toen ook eng gevonden om met het Leven mee te gaan ? Heb ik daar ook tegen gestreden ?
Ik hoop dat ik over enkele tientallen jaren pas op je lijstje sta om met je mee te gaan. Maar ook hier in het Leven ben ik vaak met je bezig Dood.
Soms als vijand, maar toch ook soms als een vriend.
Volgende keer meer.........
Reacties
Een reactie posten