De wegen des levens.

Dit is een blog die ik ooit op Hyves heb geplaatst. Een blog over de wegen die ik bewandeld heb. Alleen het einde is er nieuw bij, omdat ook die periode is afgesloten en ik weer een hele nieuwe weg bewandel.

Want de wegen in je leven kunnen raar lopen. De mijne hebben dat zeker al gedaan en vooral de laatste tijd neemt mijn weg wel hele vreemde, maar positieve paden.
Mijn levensweg is begonnen op een Katholiek weggetje, ik ben als kind gedoopt en naar de kerk geweest. Heb keurig gebeden en luisterde graag naar de verhalen uit de Bijbel. Tot ik bij een kruispunt kwam, God wegjaagde en mijn weg verder volgde over de Gele Klinkerweg naar het Onbegrensde Rijk Fantasia. Daar heb ik vele wegen bewandeld tussen draken, tovenaars, trollen, heksen en faunen en ga zo maar door. Ik heb de Kleine Keizerin gezien, Heerseres van het Onbegrensde Rijk en haar een naam gegeven. Maar ook van deze wegen week ik af, omdat iemand anders me riep en ik zijn weg ook wel eens wilde proberen. De weg van de Duivel, vol genot, lust en best ook veel leegte. Leegte die gevuld moest worden met nog meer genot en nog meer lust. En ik genoot ervan, wilde almaar meer en wilde zelfs mijn ziel verkopen om er maar te mogen blijven. Maar ik deed het niet, ik week alweer af naar een ander pad, het pad van de Spiritualiteit. Ik heb de kaarten gelegd en gelezen. Entiteiten naar het licht gebracht, in de toekomst gekeken en die voorspelt. Het was een mooie maar mystrieuze weg. Ik heb raadsels opgelost, dingen doorzien en begon langzaam weer te zoeken naar een andere weg, omdat ik wist dat ik hier toch eigenlijk niet hoorde.

In de tijd dat ik nog bij de Duivel speelde en later in de Spiritualiteit zwierf, kwam iemand weer met een stukje weg van de Heer aandragen. Ik ben er langs gaan lopen, soms wat kleine stapjes op de weg gedaan, maar vaak toch weer terug naar het Duiveltje of de Hogere Sferen
En toen kwam de dag dat ik op een dood spoor kwam. Geen van de wegen telden nog. Het leek of ik op een kruispunt zonder wegen stond. Geen enkele weg had me nog iets te bieden. Ze leken allemaal even leeg en hol, zonder enig vertrouwen of houvast. Ik keerde me in mezelf en bewandelde een pad van onverschilligheid, spottend over de andere paden. Mopperend op de mensen van wie ik hield en ook op hen die ik niet kende. Ik bewandelde een lege doelloze weg. Dat er een weg naast mijn weg meeliep had ik niet eens door. Zo verbitterd was ik, zo onverschillig. En toch deed ik onbewust wel stapjes op die andere weg en langzaam maar zeker verliet ik mijn doelloze lege weg. Al had ik geen idee op welke weg ik nu wel liep.

En die weg heeft zich nu (na lange tijd) bekend gemaakt. Na een sollicitatie op iets wat ik toch nooit zou mogen worden of zou kunnen zijn. Moderator worden op een christelijke jongerenchat. (Setfire.nl)
Ik werd eruit gepikt, kwam door de eerste 2 voorrondes en mocht zomaar proef komen draaien. Ik, de jongen die zich altijd tegen God verzet heeft, Moderator en dat nog wel op een christelijke jongerenchat. En het pad duwde me verder. (duwende ja, alsof iets of iemand mij een zet over de drempel gaf) Alsof iemand zegt: "genoeg getreuzeld, ga nu maar eens aan de slag !"
En ik ben weer een stap verder, ik ben aan een Alpha cursus begonnen.
Ik sta, loop, weer op het pad van de Heer. Het voelt wel goed, al moet ik eerlijk toegeven dat ik ook een beetje wanhopig zoek naar vluchtwegen, maar kennelijk sta ik ergens midden op het pad, want ik kan er niet zo snel eentje vinden.
En zo bewandel ik dit nieuwe, maar toch ook oude pad, met iets van feestelijke, maar toch ook onbekende spanning. Waarheen leidt de weg ??
Ik heb geen idee, ik zou het werkelijk niet weten, ik zal het wel zien.

(nieuw) Dit pad bracht mij bezinning en heeft me veel over mezelf geleerd. Het heeft mij ook geleerd dat ondanks de zoektocht naar, ik niet samen kan gaan met de Heer. Ik heb over de Liefde van de Heer geleerd, maar kon en kan die nog altijd niet plaatsen in het leven dat ik leid. Er is één weg die ik ik steeds vermijdt, maar die onafscheidelijk door mijn leven loopt. De weg van ziekte. En in die weg heb ik vrede gevonden. Al haat ik de weg, walg ik er vaak van, het is en blijft mijn levensweg. Ik heb mezelf leren accepteren en het leert me de andere wegen een plek te geven. Ik woon hier nu op het Zeehos, een betere plek had de weg van ziekte me niet heen kunnen leiden. Ik ben hier veilig, ik voel me hier veilig. Voor mij even geen andere wegen meer. 

Volgende keer weer meer.....