Een stukje liefde (Sofie van de Calseijde * Tika Stardust)

Twee weken terug bij de psychologe/gedragskundige geweest, een heerlijke vrouw waar ik echt al mijn denkwerk en gevoel kwijt kan. Ik heb het, zoals ik in mijn blog van drieëntwintig februari al beschreven heb, over wat ik wil of zou willen op seksueel gebied gehad. Ik heb toen ook verteld dat ik nagedacht heb over iemand  "huren" bij de S.A.R.

Tijdens eerdere gesprekken met haar, hebben we het ook vaak over de S.A.R. (Sar) gehad. de psychologe/gedragsdeskundige, vertelde toen dat zij ooit zo'n dame had uitgenodigd om aan begeleiding in verzorgingstehuizen te vertellen wat hun taak nou eigenlijk inhield en hoe ze te werk gingen. En dat daar heel negatief op gereageerd werd. De begeleiding wilde niet weten wat die hoer deed, daar konden ze zelf wel iets bij verzinnen. In dit soort tehuizen/instellingen (ook het Raamwerk) heerst er nog een enorm taboe rond cliënten en hun behoefte aan seks. Ze vertelde ook dat die vrouw een boek had geschreven over haar werk, haar bevindingen en beleving. En het leek haar (de psychologe) eigenlijk wel goed als ik het boek zou lezen.

Het is een mooi boek en al ben ik nog niet eens op de helft ervan, toch raakt het me al. Wat die vrouw vertelt, de integriteit, de intimiteit, de warmte en vooral het respect naar haar "klanten", dat raakt me. Als ik aan mijn tijd terug denk dan was het veel platter, veel onpersoonlijker. Gulp open, de daad en hop naar de volgende. Zat geen lief en loof bij. Ik begin me zelfs af te vragen of de enkele zogenaamde verliefdheden wel echt iets met liefde te maken hadden of dat het gewoon de lust naar seks was. En de liefdes die ik gehad heb, lijken eigenlijk niet meer zo lief. Als ik er over nadenk dan was het eerste vriendje gewoon een daad uit wanhoop omdat hij bij mij thuis wilde komen en mijn ouders nog van niets wisten. Ik was nog niet uit de kast. Eigenlijk was ik meer zijn hondje dan zijn liefje, als hij wat wilde deden we wat en anders kon ik wieberen. De tweede, een spastische man, was denk ik meer een soort medelijden en tegelijkertijd ook iets zoekend naar gelijkheid bij een mede gehandicapte. Al lagen onze handicaps ver uit elkaar. Ik geloof dat ik nooit echt verliefd op hem ben geweest. ik heb me eigenlijk altijd aangepast aan de ander. Zo ook bij mijn derde vriend, de zestien jaar oudere man.

Ik heb voor mijn gevoel nooit mezelf beleefd, ik was er altijd voor de ander en deed ook alles voor de ander. Mezelf constant wegcijferend. En ik besef dat de vrouw in het boek, om het maar plat te zeggen. de hoer is en ik heb eigenlijk altijd maar de hoer gespeeld. Het voelde veiliger om me zo te noemen. Alsof je bij het woord verder geen tekst en uitleg hoeft te geven. En dat blijkt wel, als begeleiders zo reageren alleen al bij een eventuele uitnodiging om er wat over te vertellen.

Bij de Sar werken veel mensen die eerst werk hebben gedaan als zorgverlener, maatschappelijk werk, gedragsdeskundigen. En hun ervaringen gebruiken in het delen van een stukje liefde met hun cliënten (klinkt vriendelijker dan klanten)

Op de vraag of mijn psychologe ook die overstap zou gaan maken in de toekomst, was haar antwoord heel resoluut. Ze wil van alles met ons delen, maar dat stukje niet.
Jammer, voor haar had ik graag een uitstapje naar het heteroseksuele willen maken.
We hebben er samen erg om gelachen.

Of het boek gewoon in de boekhandel ligt of alleen als studie- of inleesmateriaal  is weet ik niet. Mijn blog draagt de titel van het boek en de schrijfster staat er tussen aanhalingstekens bij. Mocht het ook gewoon in de boekhandel liggen is het zeker de moeite waard om het te lezen.
Het lijkt me prettig als meer mensen weten dat ook mensen met een lichamelijke en/of verstandelijke beperking behoefte hebben aan intimiteit, genegenheid, liefde en seks.

Volgende keer meer........