Wat een schrik !!
Loop ik al jaren met mijn bulten en de grootste angst, "Wat als er eentje gaat stromen?". Dan zomaar op een nacht gebeurt het echt. Staat er zoveel spanning op de bult dat er een wondje openscheurt en spuit het vocht alle kanten op. Dat is schrikken !!
In de nacht van vrijdag op zaterdag, op 25 september gebeurde het. Waarschijnlijk had het zich allang aangekondigd, maar hebben we de symptomen verkeerd begrepen. Er lag al dagen een spanning op de bult. Dat wil zeggen dat de opening in de buik, waardoor de darmen in en uit de bult kunnen, pijnlijk en gespannen was. Ik voelde me die avond al iet zo lekker. Een beetje koortsig en was vroeg gaan slapen. Om een uur of twaalf werd ik wakker, heb wat gedronken en tv zitten kijken en kwart voor een ging ik naar de wc om daarna weer naar bed te gaan. Maar op de wc gebeurde het. Bloed in mijn luier !! (ik draag een luier omdat de breukzak tussen mijn benen zo groot is dat de penis bijna in de zak verdwenen is en ik dus na druppel na het plassen) Bloed in de luier !! En het werd almaar meer !! In eerste instantie had ik geen idee waar het vandaan kwam, tot ik ging staan en er een behoorlijke straal vocht vanuit de bult tegen de wasmachine spoot. Ik ging meteen weer zitten, kneep de alarmbel in voor de nachtdienst. Pakte een handdoek en wikkelde de bult erin. Voorzichtig stond ik op en ging op de douchestoel zitten. Pakte daar een afwasteiltje en hield die onder de bult terwijl ik voorzichtig de handdoek verwijderde. De nachtdienst was er binnen vijf minuten en schrokken ook. De plaatsvervangend nachtdokter gebeld en die belde meteen een ambulance. Die was er ook vrij snel. Maar in die gauwigheid had de bult al een afwasteiltje en bijna twee emmers vocht geloosd. Ik voelde en zag mijn buikomvang kleiner/slanker worden. Maar in mijn hoofd gingen er andere dingen rond."Een ambulance, ziekenhuis, O, mijn God ik ga dood !!" Er kon geen begeleiding mee naar het ziekenhuis. Dat was schrikken !! Nu moest ik alleen naar mijn grootste angst !! Vlug mijn broer laten bellen of die naar het ziekenhuis zou komen. Gelukkig kan ik altijd op hem rekenen in zulke gevallen. Maar ja, ik moest voorlopig wel alleen naar het ziekenhuis. Toen we het terrein afreden dacht ik bij mezelf "Daar gaat Jan van Moorsel". Die was ook ziek met zijn bult en is helaas nooit meer uit het ziekenhuis gekomen.
Eigenlijk was het gebeuren in het ziekenhuis als een roes aan me voorbij gegaan. Ik was alert en er eigenlijk ook niet bij. Ik heb gemopperd op een dokter die met haar vinger in de wond ging. Ik heb de artsen/verpleegkundigen horen ruziën op de gang, wat ze in vredesnaam met me aanmoesten en was blij dat mijn broer (na twintig minuten) naast me zat en we te horen kregen dat ik terug naar het Zeehos mocht. Weer met dezelfde ambulance en ambulance broeders.
Thuis kwam pas het besef van het hele gebeuren. Ik heb gehuild om de bult die leeg was. Mijn bult die ik altijd "Mijn baby" heb genoemd. Nu was de bult leeg, de baby weg en ik had er niets voor terug. Geen kind, niet eens een pop. Alleen een leeg stuk vel dat op mijn buik lag. En ja, mannen krijgen geen kinderen, zo is de natuur. Maar in gedachten was het wel altijd mijn kind. Geen Siemera, geen Ronald, alleen een postnatale depressie,
Maar ook het besef dat ik weer thuis was. Dat het leven niet zou eindigen, tenminste niet nu, maar dat alles nu weer van vooraf aan gaat gebeuren. De bult loopt vol, er komen nieuwe kwaaltjes en pijnen. Spieren de aangespannen waren ontspannen zich, wat als ze straks weer aangespannen worden ? Weer alles van vooraf aan. Met een verschil, de bult is er al en de eerste keer moest deze zich nog helemaal vormen. Van een vingertop tot "Mijn baby", ter grote van een zak aardappelen. Kan ik dit wel aan ? Wil ik dit wel weer aangaan ?
Mijn nieuwe reis is weer begonnen, maar weer kijken waar het schip strandt. Kijken welke schrik me nu weer te wachten staat. ik zal het zien. Maar of ik er blij mee ben ? Dat weet ik nog niet. Lichamelijk knap ik sneller op dan geestelijk. Geestelijk blijft het nog even een zooitje in mijn hoofd.
Tot de volgende blog.
In de nacht van vrijdag op zaterdag, op 25 september gebeurde het. Waarschijnlijk had het zich allang aangekondigd, maar hebben we de symptomen verkeerd begrepen. Er lag al dagen een spanning op de bult. Dat wil zeggen dat de opening in de buik, waardoor de darmen in en uit de bult kunnen, pijnlijk en gespannen was. Ik voelde me die avond al iet zo lekker. Een beetje koortsig en was vroeg gaan slapen. Om een uur of twaalf werd ik wakker, heb wat gedronken en tv zitten kijken en kwart voor een ging ik naar de wc om daarna weer naar bed te gaan. Maar op de wc gebeurde het. Bloed in mijn luier !! (ik draag een luier omdat de breukzak tussen mijn benen zo groot is dat de penis bijna in de zak verdwenen is en ik dus na druppel na het plassen) Bloed in de luier !! En het werd almaar meer !! In eerste instantie had ik geen idee waar het vandaan kwam, tot ik ging staan en er een behoorlijke straal vocht vanuit de bult tegen de wasmachine spoot. Ik ging meteen weer zitten, kneep de alarmbel in voor de nachtdienst. Pakte een handdoek en wikkelde de bult erin. Voorzichtig stond ik op en ging op de douchestoel zitten. Pakte daar een afwasteiltje en hield die onder de bult terwijl ik voorzichtig de handdoek verwijderde. De nachtdienst was er binnen vijf minuten en schrokken ook. De plaatsvervangend nachtdokter gebeld en die belde meteen een ambulance. Die was er ook vrij snel. Maar in die gauwigheid had de bult al een afwasteiltje en bijna twee emmers vocht geloosd. Ik voelde en zag mijn buikomvang kleiner/slanker worden. Maar in mijn hoofd gingen er andere dingen rond."Een ambulance, ziekenhuis, O, mijn God ik ga dood !!" Er kon geen begeleiding mee naar het ziekenhuis. Dat was schrikken !! Nu moest ik alleen naar mijn grootste angst !! Vlug mijn broer laten bellen of die naar het ziekenhuis zou komen. Gelukkig kan ik altijd op hem rekenen in zulke gevallen. Maar ja, ik moest voorlopig wel alleen naar het ziekenhuis. Toen we het terrein afreden dacht ik bij mezelf "Daar gaat Jan van Moorsel". Die was ook ziek met zijn bult en is helaas nooit meer uit het ziekenhuis gekomen.
Eigenlijk was het gebeuren in het ziekenhuis als een roes aan me voorbij gegaan. Ik was alert en er eigenlijk ook niet bij. Ik heb gemopperd op een dokter die met haar vinger in de wond ging. Ik heb de artsen/verpleegkundigen horen ruziën op de gang, wat ze in vredesnaam met me aanmoesten en was blij dat mijn broer (na twintig minuten) naast me zat en we te horen kregen dat ik terug naar het Zeehos mocht. Weer met dezelfde ambulance en ambulance broeders.
Thuis kwam pas het besef van het hele gebeuren. Ik heb gehuild om de bult die leeg was. Mijn bult die ik altijd "Mijn baby" heb genoemd. Nu was de bult leeg, de baby weg en ik had er niets voor terug. Geen kind, niet eens een pop. Alleen een leeg stuk vel dat op mijn buik lag. En ja, mannen krijgen geen kinderen, zo is de natuur. Maar in gedachten was het wel altijd mijn kind. Geen Siemera, geen Ronald, alleen een postnatale depressie,
Maar ook het besef dat ik weer thuis was. Dat het leven niet zou eindigen, tenminste niet nu, maar dat alles nu weer van vooraf aan gaat gebeuren. De bult loopt vol, er komen nieuwe kwaaltjes en pijnen. Spieren de aangespannen waren ontspannen zich, wat als ze straks weer aangespannen worden ? Weer alles van vooraf aan. Met een verschil, de bult is er al en de eerste keer moest deze zich nog helemaal vormen. Van een vingertop tot "Mijn baby", ter grote van een zak aardappelen. Kan ik dit wel aan ? Wil ik dit wel weer aangaan ?
Mijn nieuwe reis is weer begonnen, maar weer kijken waar het schip strandt. Kijken welke schrik me nu weer te wachten staat. ik zal het zien. Maar of ik er blij mee ben ? Dat weet ik nog niet. Lichamelijk knap ik sneller op dan geestelijk. Geestelijk blijft het nog even een zooitje in mijn hoofd.
Tot de volgende blog.
Reacties
Een reactie posten