Werken aan mezelf
Ondanks dat Google zijn dienst Google+ heeft afgestoten voor particuliere gebruikers, zijn er toch nog fans die uitzien naar mijn blogs. Zelf zag ik er weinig heil meer in om te bloggen omdat de grote getale lezers drastisch is afgenomen. Had ik via Google+ nog meer dan vijftig lezers, nu mag ik blij zijn als er vijftien mensen mijn blog gelezen hebben. En ja, natuurlijk blog ik voornamelijk voor mezelf, lekker mijn frustraties van me af schrijven. Maar een mens gaat wennen aan fans en zich toch tot hen richten, dus ik ook.
Eigenlijk heb ik ook niks om over te bloggen, vind ik zelf. Al is er dan een hoop gebeurd en staat er het een en ander in de planning.
Ik ben weer eens ziek geweest en ben weer eens geestelijk in een diep gat gevallen. Mijn lichaam wordt helaas alleen maar slechter en nooit meer beter. Het is zoals het is. En als ik dan weer zo ziek in bed lig, de Dood weer in mijn nek voel hijgen, dan komt steeds vaker de gedachte bij me op om op te geven. Waarom blijven vechten, waarom blijven hangen aan het Leven? Ik weet ook wel dat ik mijn langste tijd hier op Aarde wel gehad heb, dat ik niet de leeftijd zal bereiken die ik bereiken wil. (en dat is wel heel oud)
En als ik dan denk aan oud worden, dan vraag ik mezelf af, hoe ik dat oud worden dan voor me zie. Nu lijken bijna alle dagen al op elkaar. Mijn wereldje is klein. Er gebeurt weinig, ik onderneem weinig (zeg maar rustig niks) Een echte liefdesvriend zit er vast ook niet meer in, daarvoor moet ik wel naar buiten, op zoek, op jacht. Maar ja, op seksueel gebied wil ik in mijn hoofd veel, maar lichamelijk kan er weinig meer. Na een eenvoudige handwas heb ik al een halve dag buikpijn, dus hoe lang lig ik plat als ik een goede beurt heb gehad? Lekker voor zo'n jongen, een vriendje zoals ik.
Volgens de dokter horen al deze gedachten onder de noemer Doemdenken. En ook al zit er acceptatie bij, lijkt het positief, de gedachten zijn het niet. Dus ga ik weer werken aan mezelf. De psychologe en de maatschappelijkwerkster gaan kijken of er therapieën zijn om deze negatieve gedachten te leren omzetten tot positieve gedachten.
En ik ga nog meer werken aan mezelf, want mijn tijdelijke CPB-er (die een brok positiviteit is), maakt van elke ingeving die ik krijg, meteen werk. Er komt een nieuwe schoonmaakster, omdat mijn eerdere erg ziek is en voorlopig niet meer terug komt. Ik heb mijn CPB-er iets persoonlijks laten zien, met een wens erbij en ze gaat meteen aan de slag. Daardoor groeien bij mij nu enige twijfels, maar groeit er ook weer iets van trots en zelfverzekerdheid. (nee ik ga niet vertellen waar over het gaat, daar voor moeten eerst nog wat hobbels genomen worden) (hobbels?, bergen)
Dus zit ik hier, in mijn rollercoaster van mijn leven, op de bodem van de zoveelste put. Ik mag weer werken aan de zoveelste trekkabel die mijn rollercoaster weer naar boven zal takelen, om vervolgens weer heel wat bochten, kurkentrekkers en loopings te maken om ooit ergens weer in een te diep dal te eindigen en niet genoeg snelheid te hebben om weer boven te komen.. (ohw nee, dat laatste is negatief gedacht, ik moet er nu vanuit gaan dat mijn rollercoaster vredig in zijn remmen bij het station eindigt)
Ben benieuwd wat alles gaat worden. Eerlijk gezegd ziet deze pessimist er nog weinig zon in. Maar ja, schouders er onder en aan de slag. Blegh, was ik maar weer boven aan de heuvel, dan had ik al dat gedoe van "werken aan mezelf" weer gehad.
Volgende keer, ... en ja iets eerder dan nu,... volgende keer weer meer.
Laterssssssssss!!
Eigenlijk heb ik ook niks om over te bloggen, vind ik zelf. Al is er dan een hoop gebeurd en staat er het een en ander in de planning.
Ik ben weer eens ziek geweest en ben weer eens geestelijk in een diep gat gevallen. Mijn lichaam wordt helaas alleen maar slechter en nooit meer beter. Het is zoals het is. En als ik dan weer zo ziek in bed lig, de Dood weer in mijn nek voel hijgen, dan komt steeds vaker de gedachte bij me op om op te geven. Waarom blijven vechten, waarom blijven hangen aan het Leven? Ik weet ook wel dat ik mijn langste tijd hier op Aarde wel gehad heb, dat ik niet de leeftijd zal bereiken die ik bereiken wil. (en dat is wel heel oud)
En als ik dan denk aan oud worden, dan vraag ik mezelf af, hoe ik dat oud worden dan voor me zie. Nu lijken bijna alle dagen al op elkaar. Mijn wereldje is klein. Er gebeurt weinig, ik onderneem weinig (zeg maar rustig niks) Een echte liefdesvriend zit er vast ook niet meer in, daarvoor moet ik wel naar buiten, op zoek, op jacht. Maar ja, op seksueel gebied wil ik in mijn hoofd veel, maar lichamelijk kan er weinig meer. Na een eenvoudige handwas heb ik al een halve dag buikpijn, dus hoe lang lig ik plat als ik een goede beurt heb gehad? Lekker voor zo'n jongen, een vriendje zoals ik.
Volgens de dokter horen al deze gedachten onder de noemer Doemdenken. En ook al zit er acceptatie bij, lijkt het positief, de gedachten zijn het niet. Dus ga ik weer werken aan mezelf. De psychologe en de maatschappelijkwerkster gaan kijken of er therapieën zijn om deze negatieve gedachten te leren omzetten tot positieve gedachten.
En ik ga nog meer werken aan mezelf, want mijn tijdelijke CPB-er (die een brok positiviteit is), maakt van elke ingeving die ik krijg, meteen werk. Er komt een nieuwe schoonmaakster, omdat mijn eerdere erg ziek is en voorlopig niet meer terug komt. Ik heb mijn CPB-er iets persoonlijks laten zien, met een wens erbij en ze gaat meteen aan de slag. Daardoor groeien bij mij nu enige twijfels, maar groeit er ook weer iets van trots en zelfverzekerdheid. (nee ik ga niet vertellen waar over het gaat, daar voor moeten eerst nog wat hobbels genomen worden) (hobbels?, bergen)
Dus zit ik hier, in mijn rollercoaster van mijn leven, op de bodem van de zoveelste put. Ik mag weer werken aan de zoveelste trekkabel die mijn rollercoaster weer naar boven zal takelen, om vervolgens weer heel wat bochten, kurkentrekkers en loopings te maken om ooit ergens weer in een te diep dal te eindigen en niet genoeg snelheid te hebben om weer boven te komen.. (ohw nee, dat laatste is negatief gedacht, ik moet er nu vanuit gaan dat mijn rollercoaster vredig in zijn remmen bij het station eindigt)
Ben benieuwd wat alles gaat worden. Eerlijk gezegd ziet deze pessimist er nog weinig zon in. Maar ja, schouders er onder en aan de slag. Blegh, was ik maar weer boven aan de heuvel, dan had ik al dat gedoe van "werken aan mezelf" weer gehad.
Volgende keer, ... en ja iets eerder dan nu,... volgende keer weer meer.
Laterssssssssss!!
Reacties
Een reactie posten