Mario's Blog

Ik begin een beetje verslaafd te raken aan het kijken van filmpjes op YouTube. Eerst keek ik nog naar bus- en tramritten, Legofilmpjes en sfeer-. muziek- en attractiefilmpjes van de Efteling of Attractiepark en Vakantiepark Slagharen. Later kwamen daar de filmpjes bij over het bouwen van pretparken in Planet Coaster en steden bouwen in City Skylines (een spel die ik dit jaar beslist wil kopen). Maar nu heb ik de filmpjes gevonden van jongeren die echt van alles en nog niks doen. Ze gamen, ze komen bij elkaar en zijn dom bezig, ze gaan naar attractieparken, doen testjes met van alles en nog niks. Het lijken soms wel van die pubers al zijn het twintigers. Jongens die, net als ik, ook vergeten volwassen te worden omdat het leven te leuk is om saai te doen. Ik ben zelf een blogger, echt veel  likes krijgen mijn blogs niet. Ik heb wat volgers en afhankelijk van wat ik schrijf, loopt het aantal keer dat een blog gelezen is ver uit elkaar. Schrijf ik iets persoonlijks dan ligt het aanta...

De nacht, de tijd dat we horen te slapen. Onze lichaam en geest de rust moeten geven om de voorbijgaande dag te verwerken en onze energie weer op te laden voor de komende dag. Zo hoort het in de nacht te gaan, maar ja, dat wil niet zeggen dat het ook altijd zo gaat. Bij mij is de nacht meestal een puinhoop. Slaap momenten en een hoop geklier omdat ik wakker ben. Van kind af aan schijn ik al een nachtbraker te zijn. Er zijn maar weinig nachten dat ik slaap tot de volgende dag. En juist omdat mijn nachten zo vreemd gaan, gaat het met andere dingen waar ik op moet letten ook fout. Neem mijn vochtlijst. Overdag haal ik rustig lijsten tot onder een liter vocht. Maar in de nacht ga ik vaak compleet over mijn anderhalve liter heen. Er zijn nachten bij waarin ik het totaal zelfs weet te verdubbelen, dus drie liter. Alles onder het mom, nog een slokje van dit en zo is het ook lekker. En hoe zou het smaken als ik dit met dat meng. Zijn slokjes met een rietje kleiner dan kleine slokjes zonder r...

Het was nacht, de lucht was helder en duizenden sterren flonkerden aan de hemel. De jongen zat tegen zijn boom in het bos, aan de rand van de vijver en keek naar al die sterren. Ergens diep in hem gloeide een verlangen op, een verlangen naar lang geleden. Een verlangen, maar ook een soort heimwee, die hij als kind ook vaak voelde als hij naar de sterren keek. Hij zuchtte diep en probeerde zijn gevoel te bedwingen. "We komen van ergens daarginds." zei plots een stem naast hem. De jongen schrok en keek opzij en naast hem zat een oude man. Zijn ogen waren op de sterren gericht en zonder ook maar even naar de jongen te kijken vroeg hij, "Geloof jij dat ook?" De jongen zuchtte weer, zocht naar woorden en antwoordde, "Geloven, het lijkt eerder een soort weten." Er verscheen een glimlach op het gezicht van de oude man. En nog steeds naar de sterren kijkend vroeg hij aan de jongen, "Wat weet je dan of denk je dan te weten?" De jongen voelde zich onrust...

Een nieuw jaar, een nieuw begin, dus laat ik eens positief beginnen. Leuke gedachte, maar helaas... het jaar is amper zeven dagen jong en men vindt mij nu al negatief. Waar het vandaan komt geen idee, wat ik dan negatief doe, ook geen idee, maar ik ben ontzettend negatief. Ik heb zelfs een negatieve invloed op anderen. Van het weekend zei iemand openlijk dat ze me negatief vindt. Op de vraag wat ik dan negatief doe, of hoe negatief ik ben, het uitstraal en/of naar buiten breng, kreeg ik het volgende te horen; Ik laat mezelf niet zien, de echte Mario. Ik zou wat meer uit het leven moeten halen. Ik vertel nooit wat en hoe ik echt denk over de dingen die hier gebeuren. Ik zit achter een verschrikkelijk donker masker. Ik zou eens wat meer moeten ondernemen. En eens veel minder moeten klagen, want het lijkt wel of ik het hier niet leuk vind. Nou, dat is lekker wakker worden, zo'n stortvloed over hoe iemand mij ziet. Zal ik de lijst eens punt voor punt doorlopen? Mijzelf laten zien...

En toen was het alweer tweeduizendnegentien. Al voelt het gewoon als weer een nieuwe dag en plak er maar een cijfertje bij. Het had vandaag net zo goed negentienachtentachtig kunnen zijn of zevenduizendhonderdzes, geef er maar een slinger aan. Maar goed een nieuw jaar, een nieuw begin en bij zo'n nieuw begin horen goede voornemens. Meestal zijn dat voornemens waar een mens zich een week lang dapper aan houdt, om het vervolgens weer te laten versloffen om gewoon verder in het oude patroon door te gaan.  Normaal doe ik ook nooit aan goede voornemens, maar soms wordt je er vrijwillig verplicht toe gedwongen. Dus heb ik een goede voornemen. Eind december vorig jaar heb ik een gesprek gehad met de beide doktoren hier op het Zeehos. Een gesprek over mijn been en de grote oorzaak, mijn vochthuishouding. En wat ik allemaal doe en vooral helemaal niet doe om die vochthuishouding een beetje netjes te houden. Want ik neem het niet zo nauw met mijn vochtbeperking. Anderhalve liter vocht op ...