Leeg
Ik ben leeg.
En nee niet op de manier die doordenkers dan meteen in hun hoofd hebben. Eigenlijk is leeg niet het goede woord. Maar de woorden op, over, voorbij, niks, noppes, niets, zijn ook niet echt de goede woorden.Al komt het wel allemaal op hetzelfde neer en zouden ze wel op mijn gevoel slaan.
Wat is er aan de hand ? De uitleg is ook niet zo simpel of lijkt niet simpel in mijn hoofd. Misschien is het goed om eens terug te gaan naar de 'oude Mario', de Mario van de jaren '80.
Die Mario leefde in een droomwereld. Een wereld vol Lego, Fantasia en de wereld die Shetland Ponypark Slagharen heette. Toen ik net geopereerd was lag de wereld aan mijn voeten met als einddatum mijn vijfentwintigste levensjaar, want de artsen dachten dat ik tot zo ver zou redden met het kunstig geknutselde hart. Die Mario deed vrijwilligerswerk, later ook (op proef) betaald werk en die Mario ging het park in en kreeg er een totaal nieuwe wereld bij.
En dan maken we weer een sprong naar de Mario van tweeduizendnu. En van al die werelden van toen is er eigenlijk geen barst meer overgebleven.Ik heb ze lang gekoesterd in mijn hart, stevig tegen me aangedrukt, maar toch.... steeds weer ontglipte me iets. Maakte ziekte ergens een einde aan of de moderne tijd deed het oude veranderen en verbleken.
De Lego staat te verstoffen in de kast, al worden op de computer de grootste en mooiste modellen gemaakt. Mijn grote rijk in Fantasia is een kleine provincie geworden, of nog kleiner een stadje. Het Shetland Ponypark Slagharen is allang mijn park niet meer. Er logeren kan niet echt meer vanwege het ziek zijn en de dromen zijn veranderd of afgebroken. Werken, vrijwillig of betaald doe ik allang niet meer, veel te moe voor, al zeg ik liever lui. En het leven in het park en alles wat erbij hoort, daar kan ik alleen nog maar van dromen. Ook daar heeft ziekte een eind aangemaakt. En over die 25 jaar ben ik al bijna 21 jaar heen.
Dus eigenlijk ben ik leeg. Geen dromen van toen, geen dromen voor nu en al helemaal geen dromen voor de toekomst.
Nu lijkt het misschien of ik enorm depressief ben, maar dat is niet zo. Ik geniet elke dag weer. Lekker huisje, echt een Centerparc's gevoel. Fijne begeleiding, leuke vrienden.
Maar ondanks dat is er wel een oppervlakkigheid of voelt het oppervlakkig.
En zijn alle dromen weg ? Nee, ergens zeurt er nog eentje in me rond. Een vriend voor mij alleen. Waar ik tegen aan mag hangen, Tegen mag mopperen, mee mag knuffelen, die ik naakt mag zien (ook als ik zelf niet naakt wil) Gewoon helemaal alleen van mij !!
Maar wel in november pas. Dat komt door een domme uitspraak vanwege stoptober. Iemand zou zijn baard laten staan, dus stoppen met scheren. En ik was zo bijdehand om te zeggen dat ik dan zou stoppen met mannen. Dus deze maand ben ik hetero. Maar ben jij nou een leuke meid, die aan de enige droom voldoet, meldt je dan gerust aan. Seks hoeft van mij zo nodig niet meer, ook door ziekte, dus dat ding doet al tijden niet meer wat ik wil. En me letterlijk blootgeven is zowel tegen een jongeman als een jongedame net zo moeilijk voor me.
Gaan we samen nieuwe dromen maken (smiley)
Tot de volgende keer of tot de eerste ontmoeting (knipogende smiley)
En nee niet op de manier die doordenkers dan meteen in hun hoofd hebben. Eigenlijk is leeg niet het goede woord. Maar de woorden op, over, voorbij, niks, noppes, niets, zijn ook niet echt de goede woorden.Al komt het wel allemaal op hetzelfde neer en zouden ze wel op mijn gevoel slaan.
Wat is er aan de hand ? De uitleg is ook niet zo simpel of lijkt niet simpel in mijn hoofd. Misschien is het goed om eens terug te gaan naar de 'oude Mario', de Mario van de jaren '80.
Die Mario leefde in een droomwereld. Een wereld vol Lego, Fantasia en de wereld die Shetland Ponypark Slagharen heette. Toen ik net geopereerd was lag de wereld aan mijn voeten met als einddatum mijn vijfentwintigste levensjaar, want de artsen dachten dat ik tot zo ver zou redden met het kunstig geknutselde hart. Die Mario deed vrijwilligerswerk, later ook (op proef) betaald werk en die Mario ging het park in en kreeg er een totaal nieuwe wereld bij.
En dan maken we weer een sprong naar de Mario van tweeduizendnu. En van al die werelden van toen is er eigenlijk geen barst meer overgebleven.Ik heb ze lang gekoesterd in mijn hart, stevig tegen me aangedrukt, maar toch.... steeds weer ontglipte me iets. Maakte ziekte ergens een einde aan of de moderne tijd deed het oude veranderen en verbleken.
De Lego staat te verstoffen in de kast, al worden op de computer de grootste en mooiste modellen gemaakt. Mijn grote rijk in Fantasia is een kleine provincie geworden, of nog kleiner een stadje. Het Shetland Ponypark Slagharen is allang mijn park niet meer. Er logeren kan niet echt meer vanwege het ziek zijn en de dromen zijn veranderd of afgebroken. Werken, vrijwillig of betaald doe ik allang niet meer, veel te moe voor, al zeg ik liever lui. En het leven in het park en alles wat erbij hoort, daar kan ik alleen nog maar van dromen. Ook daar heeft ziekte een eind aangemaakt. En over die 25 jaar ben ik al bijna 21 jaar heen.
Dus eigenlijk ben ik leeg. Geen dromen van toen, geen dromen voor nu en al helemaal geen dromen voor de toekomst.
Nu lijkt het misschien of ik enorm depressief ben, maar dat is niet zo. Ik geniet elke dag weer. Lekker huisje, echt een Centerparc's gevoel. Fijne begeleiding, leuke vrienden.
Maar ondanks dat is er wel een oppervlakkigheid of voelt het oppervlakkig.
En zijn alle dromen weg ? Nee, ergens zeurt er nog eentje in me rond. Een vriend voor mij alleen. Waar ik tegen aan mag hangen, Tegen mag mopperen, mee mag knuffelen, die ik naakt mag zien (ook als ik zelf niet naakt wil) Gewoon helemaal alleen van mij !!
Maar wel in november pas. Dat komt door een domme uitspraak vanwege stoptober. Iemand zou zijn baard laten staan, dus stoppen met scheren. En ik was zo bijdehand om te zeggen dat ik dan zou stoppen met mannen. Dus deze maand ben ik hetero. Maar ben jij nou een leuke meid, die aan de enige droom voldoet, meldt je dan gerust aan. Seks hoeft van mij zo nodig niet meer, ook door ziekte, dus dat ding doet al tijden niet meer wat ik wil. En me letterlijk blootgeven is zowel tegen een jongeman als een jongedame net zo moeilijk voor me.
Gaan we samen nieuwe dromen maken (smiley)
Tot de volgende keer of tot de eerste ontmoeting (knipogende smiley)
Reacties
Een reactie posten