Eigenlijk verdienen ze best een complimentje....
Op de televisie zie je, omdat 4 en 5 mei naderen, steeds reclamefilmpjes over de vrijheid. Dat we al 76 jaar in vrijheid leven. Maar in het nieuws zie je dat die vrijheid best wankel is. We leven in vrijheid, maar ook in angst. Want, als we de woorden van regeringsleiders mogen geloven, we zijn nog altijd in oorlog. Lekker verwarrend, we zijn vrij, maar we zijn tegelijkertijd in oorlog. Een geheel nieuwe oorlog. Vroeger hadden we nog overzichtelijke oorlogen. Het ene land was slecht en ging donderjagen en de goede landen gingen het slechte land of landen bevechten, zodat die slechte landen weer even netjes meeliepen in het patroon zoals we landen graag zien meelopen. Maar tegenwoordig vechten we tegen een hele andere oorlog. Een oorlog waarin er groeperingen zijn die op een nieuwe manier donderjagen. Niet meer als groep maar als individuen, alleen of met een paar mensen. Het enige vertrouwde eraan is dat het om macht gaat. Hoewel, vaak gaat het om Heilige Machten, moeten we als het even kan, meelopen naar de wetten van Goden die we niet kennen en eigenlijk ook niet willen kennen. Het gaat dus om geradicaliseerde groeperingen.
We leven in vrijheid, in heel Europa leven we in vrijheid. Hoewel mensen in Frankrijk met angst naar het theater gaan of boodschappen doen in Joodse supermarkten. Belgen met angst gaan vliegen of met angst de metro instappen. Je in Amerika bang bent in het vliegtuig of deze echt langs wolkenkrabbers gaat en niet er doorheen. In Engeland mensen met angst de dubbeldekker instappen en ook bang zijn in de metro. En wij Nederlanders bang zijn omdat alles zo dichtbij komt.
En toen was het Koningsdag,,, Nederland vierde feest. Achter de schermen was er misschien wel de angst, maar van wat we zagen in de Journaals en Nieuwsbulletins, was het een groot feest. De enige terrorist die hier en daar donderjaagde was het weer. Maar van radicale groeperingen geen spoor. Dat was ook niet zo toen Sint Nicolaas in het land kwam. Goed er stonden een paar zielige Medelanders te demonstreren omdat zij zich gekwetst voelden, maar dat mag je geen terrorisme noemen.
We leven in angst, we zijn in oorlog, maar gelukkig merken we er niks van. Als het hier fout gaat is het eerder iemand die psychisch in de war is, zoals die jongen in het winkelcentrum in Alphen aan de Rijn, dan iemand van een radicale groepering. Zelfs die man die graag nieuwslezer wilde zijn bij de NOS, waardoor NPO1 een avond op zwart ging, opereerde vanuit zichzelf. En er was ook geen groepering die aan die daad geplakt wilde worden. Of we zien nare dingen van uit de hand gelopen familiezaken, verbroken liefdes, teveel alcohol, domme weddenschappen, maar niets van het geen waar we bang voor zijn.
En ik wil nu met deze blog geen Goden verzoeken, zo van, "Joehoe, wij zijn er ook nog !!" Niet dat morgen alle programma's onderbroken worden omdat er halve steden zijn weggevaagd door die groeperingen. Dat is ook de bedoeling niet. Ik ben eerder een soort van blij dat het niet gebeurt. Dat zij zich zo netjes houden en dat er hier echt een vrijheid is. Kennelijk zo vrij dat zij zich hier ook vrij (en blij) voelen. Eigenlijk verdienen ze best een complimentje... of zou dat eigenlijk niet kunnen ? Het zou als olie op een vuurtje gezien kunnen worden. Moeilijk hoor die vrijheid en die angst. Ik vond al veel eerder dat we 4 en 5 mei nu wel kunnen afschaffen, maar nu met al die verwarring, vrijheid, oorlog, angst, verhuftering van de samenleving, haat, nijd en eensgezinde volksfeesten..... Is het nu na 76 jaar niet eens tijd om ons eens op deze tijd te gaan richten ?
Ik blijf het maar een moeilijke zaak vinden. Daarom doe ik al jaren niet meer mee met 4 en 5 mei. Op 4 mei ben ik, als 1 van de weinige Nederlanders niet stil, draai ik keihard Dance Macabre, de Dodendans. Vier ik 5 mei niet de vrijheid, omdat elke dag weer wordt verteld in het nieuws dat er oorlogen zijn die veel te lang duren, dat we in angst leven, dat de terroristencodes verhoogd of verlaagd worden en we elke keer weer kijken naar afschuwelijke beelden die we eigenlijk geen mens gunnen.
Volgende keer weer meer.... (of niet, je weet maar nooit wanneer de angst echt wordt)
We leven in vrijheid, in heel Europa leven we in vrijheid. Hoewel mensen in Frankrijk met angst naar het theater gaan of boodschappen doen in Joodse supermarkten. Belgen met angst gaan vliegen of met angst de metro instappen. Je in Amerika bang bent in het vliegtuig of deze echt langs wolkenkrabbers gaat en niet er doorheen. In Engeland mensen met angst de dubbeldekker instappen en ook bang zijn in de metro. En wij Nederlanders bang zijn omdat alles zo dichtbij komt.
En toen was het Koningsdag,,, Nederland vierde feest. Achter de schermen was er misschien wel de angst, maar van wat we zagen in de Journaals en Nieuwsbulletins, was het een groot feest. De enige terrorist die hier en daar donderjaagde was het weer. Maar van radicale groeperingen geen spoor. Dat was ook niet zo toen Sint Nicolaas in het land kwam. Goed er stonden een paar zielige Medelanders te demonstreren omdat zij zich gekwetst voelden, maar dat mag je geen terrorisme noemen.
We leven in angst, we zijn in oorlog, maar gelukkig merken we er niks van. Als het hier fout gaat is het eerder iemand die psychisch in de war is, zoals die jongen in het winkelcentrum in Alphen aan de Rijn, dan iemand van een radicale groepering. Zelfs die man die graag nieuwslezer wilde zijn bij de NOS, waardoor NPO1 een avond op zwart ging, opereerde vanuit zichzelf. En er was ook geen groepering die aan die daad geplakt wilde worden. Of we zien nare dingen van uit de hand gelopen familiezaken, verbroken liefdes, teveel alcohol, domme weddenschappen, maar niets van het geen waar we bang voor zijn.
En ik wil nu met deze blog geen Goden verzoeken, zo van, "Joehoe, wij zijn er ook nog !!" Niet dat morgen alle programma's onderbroken worden omdat er halve steden zijn weggevaagd door die groeperingen. Dat is ook de bedoeling niet. Ik ben eerder een soort van blij dat het niet gebeurt. Dat zij zich zo netjes houden en dat er hier echt een vrijheid is. Kennelijk zo vrij dat zij zich hier ook vrij (en blij) voelen. Eigenlijk verdienen ze best een complimentje... of zou dat eigenlijk niet kunnen ? Het zou als olie op een vuurtje gezien kunnen worden. Moeilijk hoor die vrijheid en die angst. Ik vond al veel eerder dat we 4 en 5 mei nu wel kunnen afschaffen, maar nu met al die verwarring, vrijheid, oorlog, angst, verhuftering van de samenleving, haat, nijd en eensgezinde volksfeesten..... Is het nu na 76 jaar niet eens tijd om ons eens op deze tijd te gaan richten ?
Ik blijf het maar een moeilijke zaak vinden. Daarom doe ik al jaren niet meer mee met 4 en 5 mei. Op 4 mei ben ik, als 1 van de weinige Nederlanders niet stil, draai ik keihard Dance Macabre, de Dodendans. Vier ik 5 mei niet de vrijheid, omdat elke dag weer wordt verteld in het nieuws dat er oorlogen zijn die veel te lang duren, dat we in angst leven, dat de terroristencodes verhoogd of verlaagd worden en we elke keer weer kijken naar afschuwelijke beelden die we eigenlijk geen mens gunnen.
Volgende keer weer meer.... (of niet, je weet maar nooit wanneer de angst echt wordt)
Reacties
Een reactie posten