De jongen en zijn park.

De jongen dacht terug aan vroeger. Daar zat hij als jochie op de achterbank in de auto. Zijn vader reed en zijn moeder zat naast hem. Naast de jongen zaten zijn broertje en nichtje. Vijf paar ogen speurden de horizon af. Wie zou hem dit jaar als eerste zien ? Een gezonde pretspanning was voelbaar in de auto. De jongen keek rond. "Daar !!", riep zijn broertje, maar het bleek een rond dak van een schuur te zijn. Lichtelijk nerveus tuurde de jongen naar buiten. En ja hoor opeens zag hij hem. Als een regenboog vol gondels stak hij boven de bomen uit. "Jaaa daar !!", riep hij, "Kijk dan, we zijn er bijna !!" De vrolijke pretspanning werd groter in de auto. De boog aan de horizon werd groter en groter. Al leek ze soms na een bocht even verdwenen te zijn, toch vonden ze hem snel weer terug. Het hart van de jongen klopte snel, z'n ogen straalden, meer en meer was er te zien boven de bomen uit. Eerst nog de halve boog met gondels, maar nu ook de oranje zeppelins, die statig hun rondjes vlogen. En toen de top van de trappentoren die over het buiten zwembad keek. De welbekende blauwe vlaggen met sterren en verschillende attracties en de naam van zijn park.

Vanaf dat moment leefde de jongen twee levens. In het ene leven zat hij in de auto, in het andere leven was hij al in zijn park. Het was niet van hem, maar zo voelde het wel.

Voor de jongen het wist reed zijn vader de auto het terrein van het park op. De boog met gondels was veranderd in een heus reuzenrad. Kinderen riepen en maakten plezier, hij hoorde en zag de kleine achtbaan door de bochten razen. Voor hem, in de lucht, doemde een monorail op, langzaam rijdend over een rode baan. Ja, nu was de jongen thuis, thuis in zijn park, thuis waar hij altijd zou willen zijn.

Heel wat jaren later en heel wat bezoeken aan zijn park verder, kreeg de jongen de kans om in zo'n park te werken.

Zes groenige wagentjes stonden binnen in zijn attractie. Als de jongen 's morgens begon, dan ging hij naar binnen en schakelde op een grote metalen kast de stroom aan. Dan ging hij weer naar buiten, nam plaats op zijn stoeltje en drukte met zijn voet op de achterste pedaal die voor hem op de grond was. Een hoop getoeter en iets dat op een schreeuw moest lijken kondigde aan dat de wagentjes naar buiten kwamen. "Bam !!", de grote achterdeuren sloegen open en daar kwam wagentje nummer een al. De jongen drukte het voorste pedaal ook in met zijn andere voet zodat het wagentje door kon rijden tot vlak bij de jongen. Langzaam volgenden de andere vijf wagentjes. Toen ze allemaal stonden stond de jongen op en ging zijn attractie weer in. Hij deed het licht aan en begon aan een inspectie ronde. "Toet", klonk het opeens en een griezelig figuur kwam hellend naar voren. Hoewel de jongen zijn attractie door en door kende schrok hij nog vaak van dit wezen. Het eerste spook met de toeter, die hem, als hij buiten zat, vertelde dat het volgende wagentje naar binnen mocht. Enkele toeter later en de zogenaamde schreeuw, kwam de jongen weer door de achterste deuren naar buiten, liep door naar de voordeuren en deed binnen het licht weer uit. "Succes jongens, fijne dag vandaag, we gaan weer een hoop lol maken.", zei hij in de donkere ruimte.

"Ben jij het eerste spook ?", was de meest gestelde vraag aan de jongen. Hij lachte dan en vertelde dan dat de andere binnen veel enger waren, zodat hij als enige buiten mocht zitten.

Twee seizoenen lang heeft de jongen in dat park. En ook dat park was zijn park geworden. Hoewel zijn lichaam vaak wilde weigeren, zorgde zijn wilskracht dat hij doorging.
Tot op een dag zijn lichaam toch liet weten dat hij de baas was.

Pas toen begon de jongen aan de tekening van zijn eigen park, zijn eigen pretpark. Al bestond het al jaren in zijn fantasie, pas toen maakte hij het waar op papier.

Zerrozorre-ano heet het park, al heeft het vele namen gehad. En al die seizoenen die de jongen in zijn parken was. Of het nu een Sprookjesbos was, zijn werk, of dat grote park met het reuzenrad en monorail. Al die jaren noemde de jongen die seizoenen "Het Pretpark Pretseizoen"