Water voor de nacht....
Omdat ik me wat meer aan mijn vochtbeperkende en natriumarme dieet wil houden, houd ik voor de dokter (en mezelf) een schrift bij waarin ik opschrijf wat ik zoal eet en drink. En vooral hoeveel ik drink.
Nou zat ik van de week in het schrift te schrijven: "150 mililiter water voor de nacht". Toen zat ik me te bedenken dat ik bij de dokter moet vertellen wat ik daarmee bedoel.
Een glaasje water bij mijn bed en als ik dan 's nachts naar de wc moet dat ik daarna wat water drink.
En meteen schoten mijn gedachten naar vroeger. Ik zag mijn vader weer in de keuken staan, 's morgens om vier uur, zijn brood klaarmaken. Ik was nog jong, was zachtjes uit bed gegaan omdat ik naar de wc moest en om mijn broer, die ook in dezelfde kamer sliep, niet wakker te maken. En als ik dan geplast had, dan had mijn vader, ik zie het nog zo voor me, een bruin/oranje doorzichtig kopje, met een beetje limonadesiroop voor me neergezet. Zwijgend dronk ik dat dan op, kreeg een aai over mijn hoofd en dan ging ik weer naar bed. En zo ging het bijna elke nacht of morgen.
Dus eigenlijk is dat water/limonade voor de nacht altijd al geweest. Nu hoor ik mensen (in gedachten) al denken "Wat moest jouw vader dan al om vier uur op ?" Maar hij werkte toen nog in de bouw en dan ging hij eerst naar Rotterdam zijn maat halen en dan gingen ze samen naar Amsterdam waar ze werkten. 's Avond omstreeks zes uur was hij dan weer thuis. Daarom ben ik het denk ik gewoon om zo rond zes uur te eten, ook nu nog. Net zo gewoon als een bekertje water bij mijn bed.
Maar dat zo'n klein zinnetje me weer terug kan brengen naar vroeger.
Voor mijn gevoel waren dat ook de enige momenten dat mijn vader en ik samen waren. We hebben eigenlijk nooit samen met elkaar gesproken. Hij deed wel alles voor me hoor en het was de liefste man op aarde, maar echt samen een gesprek gevoerd.... nee dat hebben we niet. Vooral nu ik wat ouder ben en hij er niet meer is, vind ik dat wel eens jammer.
Ik doe alles met mijn moeder, echt mama's kindje. Nou ja dat weet iedereen op het Zeehos wel. Wij zijn vier handen op één buik. We lezen elkaars gedachten, wat de een denkt zegt de ander. En wat de een bedenkt, voert de ander al uit.
"150 mililiter water voor de nacht", dat zo'n zinnetje je zo aan het denken kan zetten.
Ik weet nu in elk geval waar het vandaan komt. Toch een herinnering om te koesteren...
Volgende keer meer.............
Nou zat ik van de week in het schrift te schrijven: "150 mililiter water voor de nacht". Toen zat ik me te bedenken dat ik bij de dokter moet vertellen wat ik daarmee bedoel.
Een glaasje water bij mijn bed en als ik dan 's nachts naar de wc moet dat ik daarna wat water drink.
En meteen schoten mijn gedachten naar vroeger. Ik zag mijn vader weer in de keuken staan, 's morgens om vier uur, zijn brood klaarmaken. Ik was nog jong, was zachtjes uit bed gegaan omdat ik naar de wc moest en om mijn broer, die ook in dezelfde kamer sliep, niet wakker te maken. En als ik dan geplast had, dan had mijn vader, ik zie het nog zo voor me, een bruin/oranje doorzichtig kopje, met een beetje limonadesiroop voor me neergezet. Zwijgend dronk ik dat dan op, kreeg een aai over mijn hoofd en dan ging ik weer naar bed. En zo ging het bijna elke nacht of morgen.
Dus eigenlijk is dat water/limonade voor de nacht altijd al geweest. Nu hoor ik mensen (in gedachten) al denken "Wat moest jouw vader dan al om vier uur op ?" Maar hij werkte toen nog in de bouw en dan ging hij eerst naar Rotterdam zijn maat halen en dan gingen ze samen naar Amsterdam waar ze werkten. 's Avond omstreeks zes uur was hij dan weer thuis. Daarom ben ik het denk ik gewoon om zo rond zes uur te eten, ook nu nog. Net zo gewoon als een bekertje water bij mijn bed.
Maar dat zo'n klein zinnetje me weer terug kan brengen naar vroeger.
Voor mijn gevoel waren dat ook de enige momenten dat mijn vader en ik samen waren. We hebben eigenlijk nooit samen met elkaar gesproken. Hij deed wel alles voor me hoor en het was de liefste man op aarde, maar echt samen een gesprek gevoerd.... nee dat hebben we niet. Vooral nu ik wat ouder ben en hij er niet meer is, vind ik dat wel eens jammer.
Ik doe alles met mijn moeder, echt mama's kindje. Nou ja dat weet iedereen op het Zeehos wel. Wij zijn vier handen op één buik. We lezen elkaars gedachten, wat de een denkt zegt de ander. En wat de een bedenkt, voert de ander al uit.
"150 mililiter water voor de nacht", dat zo'n zinnetje je zo aan het denken kan zetten.
Ik weet nu in elk geval waar het vandaan komt. Toch een herinnering om te koesteren...
Volgende keer meer.............
Reacties
Een reactie posten