Mario's Blog

Eigenlijk is het allang weer tijd voor een blog. Maar ik weet niet waar over ik het eens zal hebben. Ik ga weer eens werken aan mezelf. Het hele leven leer je te leven en als je dan eindelijk weet hoe je leven moet, dan ga je dood (bedenkelijk kijkende smiley) Ik ga weer eens met die vochtbeperking aan de gang (ja, alweer). Maar!!...Het is geen beperking, maar een vochtadvies. Ja, dat is weer nieuw, ik moet er anders naar leren kijken. En daar ga ik dan maar weer mee aan de slag, met de verpleegkundige en de psychologe. Al zal het grootste gedeelte natuurlijk weer bij mij zelf liggen. Het voorstel van een oud-begeleidster vind ik nog steeds het beste idee. Gewoon een tijdsslot op de koelkast en de kraan, kan ik na tienen 's avonds niks meer pikken. Het was een beladen week. Dinsdag had mijn vader zevenentachtig geworden, als hij nog leefde. Het is alweer bijna twintig jaar geleden dat hij stierf. Meestal zet ik op zijn verjaardag een filmpje net accordeon muziek of een Schlager...

Vandaag hoorde ik het droevige nieuws dat Aart Staartjes op 81 jarige leeftijd is overleden. Vrijdag heeft hij een ongeluk gehad met zijn brommobiel (zo'n 45 km wagentje) en vandaag is hij in het ziekenhuis aan zijn verwondingen overleden. Ik heb gehuild en nog steeds rollen er af en toe tranen langs mijn wangen. Aart Staartjes was de man die kindertelevisie groot gemaakt heeft. Van peuter tot 50 jarig kind ben ik opgegroeid met Aart Staartjes. Mijn broer(tje) en ik zaten als kleine ventjes woensdagmiddag te wachten op "De film van Ome Willem". Met natuurlijk Ome Willem en Teun, Toon en August en de grote grijze hoofd geitenbreier Harry Bannink. "joepie de poepie!!" We zijn zelfs een keer bij Ome Willem geweest in het Zuiderpark, in het openluchttheater. Alle kindertjes waren geschminkt, behalve ik. Ik hield niet van verf op mijn gezicht. Nu trouwens nog steeds niet. Ik heb altijd al mijn eigen maskers gehad. En toen kwam "De stratenmaker op zee show...

Geachte Cardiologen, Kennen jullie mij nog? Ik ben die jongen waarbij in 1986 dringend iets moest gebeuren, omdat zijn hart in dusdanige staat was, dat het leven ondragelijk voor hem zou worden. Een jongen met een wel heel erge hartafwijking. Eentje, zoals jullie zeiden, waarvan het bestaan maar drie bekend waren en ik de enig levende zou zijn. Weten jullie nog hoe trots we waren toen ik stukken gezonder die operatie uitrolde? Of weten jullie alleen nog maar dat jullie met die operatie jullie namen hebben verzilverd in de medische boeken? Weten jullie nog hoe graag jullie mij in het ziekenhuis hadden? Weten jullie hoeveel studenten, artsen in opleiding, of zo maar artsen die wel eens iets bijzonders wilden zien, er bij mijn bed gestaan hebben? Hoeveel echo's, MRI-scans, foto's en andere testen bij me gemaakt zijn? Dat jullie me hadden overgehaald om mijn lichaam na mijn dood aan de medische wetenschap af te staan? En hoe ik zelfs in mijn leven proefkonijn voor jullie ben ge...